Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 67

(Mina POV)

Jimin verbrak de omhelzing en kuchte. "Ik moet maar eens gaan."

Ik richtte mijn blik weer naar de grond en knikte.

Jimin draaide zich om en wilde weglopen, maar ik hield hem tegen.

"Denk er alsjeblieft goed over na. Ik kan je niet lang meer missen." zei ik, terwijl ik hem recht aankeek. Jimin knikte en liep toen weg.

Toen hoorde ik voetstappen achter me en ik draaide me om. O ja, Kai was er ook nog. Hij had een grijns op zijn gezicht, maar ik zag dat hij niet gemeend was.

"Het mag dan allemaal goed komen tussen jullie, ik ga niet ophouden." zei hij met een donkere blik.

Ik zuchtte en keek hem toen recht aan. "Waarom?" Kai keek verbaasd. "Waarom kun je niet gewoon accepteren dat ik niet van je hou? Waarom kunnen we niet gewoon vrienden zijn?"

Kai schudde zijn hoofd. "Vrienden gaat niet gebeuren. Het kan me niet schelen dat je niet van me houdt, ik hou wel van jou. En dat gaat nooit veranderen. Waarom accepteer je dat niet?" Kaatste hij terug.

"Ik kan het niet accepteren!" riep Kai en ik hoorde dat hij gefrustreerd was. "Dus laat dat met rust. Ik stop niet."

Ik zuchtte. Aan de ene kant vond ik het erg voor hem. Maar aan de andere kant totaal niet. Als hij een paar hersencellen meer had, had hij begrepen dat hij beter kon stoppen en weg kon gaan.

(Felix POV)

Ik mis mijn familie echt. Natuurlijk en ik blij dat ik mijn moeder heb, maar ik mis Wendy en mijn vader echt.

Kon dit niet gewoon stoppen? Konden ze niet gewoon weer bij elkaar komen? Waarom moeten ze zo moeilijk doen?

Plotseling ging de deurbel. Ik was alleen thuis, zelfs EXO had het huis een keer verlaten, dus ik liep naar de deur. Ik schrok toen ik Lucas voor de deur zag staan.

Ik had hem echt al lang niet gezien. Ik wist niet eens dat hij hier nog woonde.

"Lucas?" begon ik. "Uhm, hallo."

"Hallo." begon hij. "Ik heb je hulp nodig."

Wat? Waarom heeft hij mijn hulp nodig? Ik ken hem amper.

"Uhm, oké?" zei ik. "Wat is het?"

Lucas keek nogal ongemakkelijk. "Nou, jouw zusje-"

Mijn zintuigen stonden meteen op scherp. "Wat is daarmee?" vroeg ik.

"Ik vroeg me af of je me kon helpen om Joshua wat uit haar buurt kon houden."

Ik lachte vanbinnen. Deze jongen wist niets van mij.

"Ja, natuurlijk." zei ik.

Lucas zuchtte opgelucht.

Mijn blik werd donker. "Dat was sarcastisch. Zout op of ik schop je eruit. Joshua is mijn beste vriend."

Lucas' ogen werden groot. "Shit." Hij draaide zich om en liep weg. Vond hij mijn zusje nou ook al leuk. Geloof me, één is genoeg.

Ik ging op de bank zitten en keek naar de televisie. Maar na tien minuten werd er al weer aangebeld. Als hij het weer is, dan-

Maar toen ik de deur opende stond niet Lucas, maar Joshua daar.

"Joshua! Je gelooft nooit wat er zojuist is gebeurd!" zei ik toen ik hem binnenliet.

"Wat is er dan?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Nou, Lucas die vroeg of ik jou uit de buurt van Wendy wilde houden." zei ik lachend. Tot mijn verbazing lachte Joshua niet, maar keek hij pissig. "Ik wist het." gromde hij.

"Wat?" vroeg ik.

"Hij wil Wendy afpakken." zei Joshua grimmig.

Ik klopte hem op zijn schouder. "Dat gaat hem toch niet lukken. Maar goed, waarvoor was je hier?"

Joshua glimlachte. "O ja, ik heb je hulp nodig."

"Jij ook al. Wat is het?" vroeg ik.

"Kun je 'vrienden' worden met Lucas? Ik kan hem echt niet uitstaan, kun je er niet voor zorgen dat hij opzout bij Wendy?" Hij klonk hoopvol. "Ik weet dat ik veel vraag, sorry."

Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil het best proberen, maar ik weet niet of het gaat lukken nadat ik zo pissig op hem werd."

Joshua lachte. "Ben je boos op hem geworden."

Ik knikte. "Beetje maar." zei ik hem een lach.

Joshua schudde zijn hoofd lachend. "Als je het probeert ben ik al blij."