Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 38

(Mina POV)

Ik kwam beneden, want ik moest vroeg opstaan om te trainen met de meiden.

Ik opende de deur van de woonkamer en ik schrok toen ik Sehun op de bank zag zitten. "Jemig, Sehun. Ik schrok van je."

Hij draaide zich om toen hij mijn stem hoorde en keek me onschuldig aan. Toen zag ik dat hij ijs aan het eten was. In de ochtend? Hij is gek.

Ik liep naar hem toe pakte het uit zijn handen. "Sehun, sinds je hier niet helemaal welkom bent, moet ik eerst even wat regels opstellen. Huisregels." zei ik streng.

Hij keek me met grote ogen aan en wachtte tot ik verder praatte.

"Ik geloof dat nog niemand je echt vergeven heeft, ik wil dat je dat in ieder geval in gedachte houdt. Daarnaast wil ik niet dat je in de ochtend ijs gaat eten! Waar slaat dat op?" vroeg ik.

"Sorry." mompelde hij.

"Ik zie je liever ook niet, dus blijf uit mijn buurt en al helemaal uit de buurt van mijn kinderen!"

Sehun knikte en ik zag dat zijn ogen rood begonnen te worden en dat er tranen begonnen op te wellen. Sinds wanneer huilde hij?

Ik besloot dat het genoeg was voor nu. "Ik moet ervandoor en zorg ervoor dat je zo meteen weer naar de zolder gaat. Je bent hier om te schuilen, niet om vakantie te vieren, of zoiets."

Sehun knikte beschaamd en stond op van de bank. Hij verliet de woonkamer snel en ik liep naar mijn auto.

Ik reed naar Bighit, waar Jimin ook al was. We waren vandaag opgeroepen voor een gesprek met onze manager en ik was benieuwd naar wat hij te zeggen had.

Ik liep het gebouw binnen en liep meteen naar het kantoor van mijn manager. Ik had een vreemd voorgevoel toen ik naar binnen stapte. Ik was laat en iedereen was er al. Mijn band en BTS zaten verspreid over het kantoor. Ik ging snel zitten en wachtte tot de manager begon te praten.

Hij keek ons één voor één serieus aan. "Goedermorgen allemaal." zei hij en we groetten hem terug. "Ik heb een leuke mededeling en een iets minder leuke."

We keken hem verwachtingsvol aan.

"Het leuke is dat er een nieuw album aankomt, waarvoor we gaan trainen." zei hij. Hij nam een nogal lange pauze, alsof hij niet meer wilde vertellen.

"En het slechte nieuws?" Yoongi keek hem onverschillig aan.

De manager likte zenuwachtig langs zijn lippen. "Het punt is... Jullie worden steeds ouder. Jullie hebben allemaal een privé leven en Hoseok en Jennie gaan bijna trouwen..."

"Dat is het punt?" vroeg Namjoon. "Vertel ons nu het echte punt, alsjeblieft."

De manager tikte onbewust zijn vingers in elkaar. "Ik vind het vreselijk om het jullie te vertellen, maar... dit wordt jullie laatste album."

Iedereen sperde zijn ogen wijd open en maakte geschokte geluiden. Dit kon de waarheid niet zijn!

"Je maakt een grap zeker?" vroeg Jungkook.

"Ik wou dat het waar was-"

"Dit is genoeg." onderbrak Iseul hem en ik had haar zelden zo boos gezien. "We hebben al die jaren hard gewerkt, was dat om het nu allemaal op te geven? We maken nog steeds nummer 1. hits, nota bene!" riep ze.

"Daar heb je gelijk in, echt waar. Maar het wordt tijd voor nieuwe bands en als jullie door blijven gaan, worden die nooit groot, want dan zouden ze altijd overschaduwd worden door jullie." zei de manager.

"Wat maakt dat uit?" vroeg Taehyung. "En trouwens als je ons eruit gooit, worden onze fans woedend." zei hij. "Maar goed, probeer het maar, dan gaat Bighit ten onder." zei hij arrogant, maar hij had wel gelijk.

"Op deze manier hoeft het niet meer voor mij." zei Yoongi en hij stond op en liep het kantoor uit.

"Voor mij ook niet." zei ik en ik voelde tranen in mijn ogen opkomen. Hoe kon hij dit doen? We hebben jaren lang hard voor hem gewerkt.

Namjoon pakte mijn arm, net voordat ik de deur uit kon lopen. "We moeten sowieso het laatste album doen, onze fans zullen echt niet blij zijn als we helemaal niet meer komen opdagen." zei hij en ik wist dat hij gelijk had.

Met het gevoel van onmacht, ging ik weer zitten. Jimin sloeg een arm over mijn schouder. "We verzinnen er wel iets op." zei hij sussend.