Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 8

(Mina POV)

Ik hoorde gestommel boven. Zou er iets met Chanyeol zijn?

Snel liep ik naar boven en keek bij de logeerkamer om het hoekje. Ik zag dat het bed onbemand was.

Waar was Chanyeol gebleven. "Chanyeol?" riep ik.

Toen hoorde ik een geluid uit de kamer van Felix. Ik gooide de deur van zijn kamer open. "Wat is hier aan de hand?" Plotseling zag ik een heleboel gebeuren.

Chanyeol stond in de kamer bij het raam, met Wendy in zijn handen. Ik gilde. "Wat ben je aan het doen?" Ik rende naar het raam, maar hij had Wendy al het raam uit gehesen. Ik keek uit het raam en zag Felix en Wendy me aankijken vanaf beneden.

Maar er was nog iemand. Ik herkende die grijns uit duizenden. Sehun.

"Wat heb je gedaan!" Ik pakte Chanyeol bij zijn al kapot gescheurde shirt en schudde hem heen en weer. Ik begon te huilen.

"Wat heb je gedaan?" herhaalde ik weer, nu iets zachter. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik keek weer uit het raam en zag dat Sehun en mijn kinderen verdwenen waren.

"Het spijt me." Chanyeols zware stem klonk door de kamer.

"Het spijt je? Als je dat drie seconden geleden had bedacht, was alles goed geweest! Je hebt zojuist mijn kinderen aan een gek overgeleverd!" schreeuwde ik huilend. Ik zakte op de grond, tegen de muur.

"Kijk wat hij bij jou heeft gedaan! Wat als hij hetzelfde doet bij mijn kinderen!" Mijn stem klonk elke seconde hysterischer.

Jimin kwam de kamer inlopen. "Wat is er hier aan de hand?" vroeg hij geschokt. Toen zag hij mij op de grond zitten en kwam hij tot de conclusie dat Chanyeol iets had gedaan.

Jimin liep op hem af en greep hem vast, met een moordende blik op zijn gezicht. "Wat heb je gedaan en waar zijn mijn kinderen?" vroeg hij fluisterend. Ik kon hem zien beven van woede.

Ik zag ook dat Chanyeol pijn had, maar het kon me niets schelen. "Het spijt me." Toen rukte hij zich los uit Jimin's greep en klom zo snel als hij kon het raam uit. Jimin wilde de achtervolging inzetten, maar ik stopte hem.

"Dat zal geen zin hebben." snikte ik. "Sehun heeft ze."

(Chanyeol POV)

Ik rende nu alweer door de straten.

Ik had een vreselijk gevoel. Ik was egoïstisch geweest en ik dacht alleen maar aan mezelf. Ik was nu gewoon hetzelfde als Sehun geworden. Het goede nieuws was wel dat ik nu vrij was. Sehun had beloofd dat ik vrij zou zijn, als ik de opdracht zou uitvoeren.

 Ik stopte met rennen en leunde hijgend tegen een muur.

Boos sloeg ik tegen de muur. Wat heb ik gedaan? Ik gromde en sloeg de muur nog een keer.

Plotseling hoorde ik voetstappen achter me. "Ben je gek geworden Chanyeol?" Het was D.O. Hij keek me vrolijk aan terwijl hij dat vroeg.

"Ik denk dat ik hetzelfde aan jou kan vragen, of niet soms?" gromde ik boos.

"Misschien wel." zei D.O. "Maar goed, ik ben hier niet om je naar beneden te halen, hoe graag ik dat ook doe." Hij grinnikte.

"Waarvoor ben je hier dan?" vroeg ik.

"Je dacht toch niet echt dat je vrij werd gelaten, hé?" vroeg D.O. met een gemene grijns op zijn gezicht.

"Sehun had het beloofd." zei ik nors.

"Je leert het ook nooit." Hij rolde zijn ogen. "Het is Sehun, hij houdt zich niet aan zijn beloftes. Dus, kom je vrijwillig mee, of moet je weer buiten bewust zijn worden gebracht?"