Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 96

(Kai POV)

Vandaag was de dag dat we vertrokken. Een week was voorbij gegaan en SM Entertainment had ons laten weten dat we konden komen trainen. Ik had het uitgesteld om met Mina te gaan praten, maar nu had ik daar spijt van. Misschien kon ik het haar nu niet eens meer vertellen.

We stonden op het treinstation te wachten tot onze trein zou arriveren. Ik zuchtte en keek op mijn horloge. Nog tien minuten en dan zou onze trein aankomen. Ik liet mijn blik kort op Mina rusten, die nu Sehun een knuffel gaf. "Ik ga je missen. Je houdt je aan je belofte, hé?" hoorde ik haar zeggen.

"Jij moet je ook aan je belofte houden, Kai." Ik schrok toen ik D.O.'s stem plotseling naast me. Ik was zo naar Mina en Sehun aan het staren, dat ik D.O. helemaal niet had zien aankomen. Of misschien kwam het door zijn lengte dat ik hem niet had gezien. Waarschijnlijk was het het tweede.

Ik keek opzij en zag dat D.O. me met een strakke blik aan het aanstaren was. Ik zuchtte. "Ik weet het. Maar ik kon het gewoon nog niet."

"Dan is het nu de tijd om het haar te vertellen." zei D.O. en voordat ik tegen hem in kon gaan, was hij al naar Hoseok gelopen, die hem met tranen in zijn ogen in zijn armen nam. "Ik ga je echt missen, D.O. Hopelijk zien we elkaar hierna nog."

Ik zuchtte nogmaals. "Hij had wel gelijk." mompelde ik.

"Waarover?"

Geschrokken keek ik naar de persoon die dat zei. "Mina?"

Ze knikte. "Goed gezien. Maar waarover?"

"Ow, het is niets."

Mina haalde haar schouders op.  "Oké." Ze wilde weglopen, maar toen greep ik haar arm beet. "Wacht."

Mina keek me met grote ogen aan en ik glimlachte. "Ik moet met je praten."

Mina deed weer een stap in mijn richting en keek me met vragende ogen aan. "Wat is het?"

Ik zuchtte en krabde ongemakkelijk aan mijn achterhoofd.  "Ik denk dat ik je nog een uitleg verschuldigd ben." zuchtte ik.

Mina's uitdrukking veranderde in een seconde. "Kai, het is al uitgepraat. Het is niet nodig."

Ik schudde mijn hoofd. "Het is niet uitgepraat."

 Mina keek moeilijk, maar gaf toen eindelijk toe. "Oké, vertel wat je te zeggen hebt. Maar maak het niet te emotioneel."

Ik lachte. "Oké. Ik wil je graag vertellen waarom ik je bleef lastigvallen. In al die jaren dat ik je beste vriend was, heb ik van je gehouden. Het was de eerste keer dat ik echt van iemand hield op die manier. Ik dacht dat ik nooit meer die gevoelens voor iemand anders zou kunnen krijgen. Dus ik hield me aan jou vast, tot het moment kwam dat ik me niet meer in kon houden. Ik heb heel veel jaar mijn gevoelens voor je aan de kant gezet en tot een paar maanden geleden lukte dat goed, maar plotseling ging het niet meer." Ik pauzeerde even.

"Ik besefte me namelijk dat ik je nooit zou kunnen krijgen. Ik was wanhopig en het spijt me dat jij daar het slachtoffer van werd. Nu besef ik me dat het stom van me was-"

Ik wilde verder praten, maar toen voelde ik plotseling Mina's armen om me heen. "Het is goed, Kai. Ik begrijp het."

Ik sloeg mijn armen ook om Mina heen. "Het spijt me. Ik hou van je." Ik wist dat Mina 'Ik hou van je' nooit terug zou zeggen, maar het was genoeg voor mij dat ik het überhaupt tegen haar kon zeggen.

"Dankjewel dat je mijn beste vriend bent." zei Mina toen.

Ik glimlacht. "Hetzelfde."

(A/N)  We zijn bijna aan het eind van het boek gekomen!