Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 65

(Mina POV)

Toen hoorden we hard geklap. Ik keek om en zag dat Kai in zijn handen aan het klappen was. Hij had een geamuseerde blik op zijn gezicht en hij deed alsof hij een traantje wegpinkte op een dramatische manier.

"Mina, dat was zo mooi," zei hij overdreven, "Ik wist niet dat jij zulke mooie speeches kon geven."

Ik gaf hem een geïrriteerde blik.

"Alleen jammer dat je er niets van meende." zei Kai, terwijl hij een arm om me heen sloeg.

Mijn ogen verdonkerden zich en die van Jimin ook.

"Sorry, wat is dit?" vroeg Jimin ongemakkelijk. "Jullie waren toch beste vrienden?"

"Blijkbaar zijn we dat nooit geweest." zei ik met een blik op Kai.

Ik denk dat Jimin dat verkeerd opnam, want hij draaide zich om en wilde weglopen.

"Wacht!" zei ik en Jimin draaide zich weer om. "Ik denk dat ik genoeg heb gehoord. Weet je wat, neem maar iets met Kai of Sehun of wie dan ook. I'm done."

Ik zuchtte. "Dat is niet hoe ik het bedoelde. Ik bedoelde-"

Kai deed zijn hand weer voor mijn mond, maar deze keer duwde Jimin hem weg. "Laat haar uitspreken."

Ik werd warm vanbinnen, ook al was het zoiets kleins. Hij kwam voor me op...

"Ik bedoelde dat Kai meer wilde dan ik." Om deze woorden hardop uit te spreken, waar Kai ook nog eens bij was, deed eigenlijk best veel pijn. Ik zag een gepijnigde expressie op Kai's gezicht.

Ik drukte mijn lippen op elkaar en probeerde niet naar Kai te kijken. Het heeft nooit in mijn aard gezeten om mensen pijn te doen, waarom heb ik het dan al zo vaak moeten meemaken?

Jimin keek bedenkelijk. "Ik hoop dat ik je kan vertrouwen.... En je weet niet eens hoe graag ik je gewoon wil vertrouwen en je weer in mijn armen nemen en dan zeggen dat alles goed is. Maar ik weet niet of ik het kan..."

Ik knikte, met mijn blik gericht op de grond. "Ik begrijp je." zuchtte ik.

Jimin knipperde met zijn ogen en ging met zijn hand door zijn haar.

"Maar... Waarom heb je me nooit verteld over Kai?" vroeg hij voorzichtig.

Ik fronste toen ik eraan dacht. "Ik ben er pas achter gekomen. Ik dacht dat hij mijn beste vriend was... En daarna wilde ik je er niet mee lastigvallen. Ik dacht dat het iets tijdelijks was."

Ik hoorde Kai zuchtten. "Waarom praten jullie in derde persoon over me als ik er gewoon bij sta."

(Wendy POV)

"Ik weet zeker dat hij jullie er gewoon bij heeft gevraagd om jullie te straffen." lachte ik. "Nu moeten jullie twee avonden per week extra op school zijn."

Ik had er geen problemen mee, op die avonden trainden ik normaal gesproken ook al.

Lucas gromde. "Jij vind dit veel te grappig."

Ik lachte triomfantelijk. "Ik weet het, het spijt me. Ik ben gewoon blij dat ik gewonnen heb." zei ik om het erin te wrijven.

Lucas rolde met zijn ogen maar hij zei niets.

"Ik vind het niet heel erg, om eerlijk te zijn. Het is alleen maar meer tijd met jou." Zei hij en hij sloeg een arm om me heen.

"Aahw." zei ik en ik gaf hem een kus op zijn wang.

"Maar goed, we hadden afspraak, hé? Als ik won zouden jullie beiden ophouden met zeuren. Dus, ben jij er oké mee Joshua? Dat ik ook vrienden ben met Lucas."

Hij zuchtte maar knikte toen langzaam. "Best." gaf hij onwillig toe. Daarna hoorde ik hem nog iets mompelen als 'Waarom kun je niet gewoon alleen maar meiden als vrienden hebben' maar ik deed als ik het niet hoorde.

"Jij, Lucas?"

Lucas leek heel diep na te denken of er voordeel voor hem inzat, maar gaf toen toe. "Oké."

"Dus jij zeurt niet meer over zijn gedrag," zei ik tegen Joshua, "En jij doet niets wat Joshua uit de tent kan lokken." zei ik tegen Lucas.

We liepen met z'n drieën de school uit, ik met een grote glimlach, en de jongens met een enigszins ontevreden blik.