Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 90

(Wendy POV)

Ik draaide me weg van Taeyong en liep snel weg. Een kleine glimlach speelde op mijn lippen en ik rolde mijn ogen.

Wat Taeyong vertelde.... Dacht hij nou echt dat ik hem geloofde?

Ik lachte in mezelf en bleef ondertussen doorlopen in de richting van Joshua's huis.

Toen ik aanbelde deed Soojin open met een glimlach op haar gezicht. "Leuk dat je er bent Wendy! Joshua licht nog in zijn bed, maar ik geloof dat hij al wakker is." zei ze. Ik keek haar met een bezorgde blik aan. "Is hij nog steeds ziek?" Vroeg ik.

Soojin knikte. "Hij zei vanochtend dat hij zich nog steeds niet helemaal goed voelde."

Ik knikte begrijpend en liep toen naar de trap. Ik groette Jungkook die net de trap af kwam lopen en sprintte toen naar boven. Toen ik voor Joshua's deur stond bleef ik stilstaan. Ik klopte op de deur en opende hem langzaam.

Ik keek naar binnen en zag dat Joshua met de dekens half over zijn hoofd getrokken naar de deur staarde. Toen hij mij zag glimlachte hij. "Goedemorgen."

Ik groette hem terug en liep de kamer in. Ik sloot de deur achter me en ging op Joshua's bed zitten. "Voel je je al iets beter?" vroeg ik, terwijl ik mijn hand op Joshua's voorhoofd legde.

Joshua glimlachte en greep mijn hand van zijn voorhoofd af en strengelde toen onze vingers in een. "Nu jij er bent voel ik me al een stuk beter." glimlachte hij. Ik bloosde.

Ik startte snel een nieuw onderwerp. "O ja, ik kwam Taeyong net tegen."

Joshua kreeg een behoedzame blik op zijn gezicht. "Echt? Wat zei hij?"

Ik begon al te lachen toen ik eraan terugdacht. "Hij vertelde me..." Ik moest stoppen, omdat ik mijn lach niet meer kon bedwingen. Toen ik weer op adem was gekomen kon ik eindelijk verder. "Hij zei dat je hem leuk vond. "

Ik begon weer te lachen, maar ik hoorde Joshua niet lachen. Ik stopte met lachen en opende mijn ogen. Voorzichtig keek ik naar Joshua, die met een uitdrukkingloos gezicht naar me staarde.

"Joshua? Is er iets mis?" Vroeg ik voorzichtig.

Joshua knikte. "Het is waar. Ik vind Taeyong leuk." Zei hij, nog steeds met een uitdrukkingloos gezicht.

Mijn ogen werden groot. "W-wat?" Taeyong had niet gelogen. "M-maar wij dan?"

Joshua staarde me alleen maar aan. "Jij was gewoon een afleidingsmiddel."

Ik wendde mijn blik af, toen ik tranen voelde opkomen. Wat is dit plotseling? Ik wilde opstaan, maar toen voelde ik dat Joshua me een backhug gaf. Ik voelde zijn hele lichaam schudden van het lachen.

"Het was maar een grapje! Je weet dat ik alleen van jou hou!"

Ik wilde boos op hem zijn, maar zijn lach was zo aanstekelijk dat ik wel met hem mee moest lachen. "Dat is niet grappig Joshua." Zei ik lachend, terwijl ik hem op zijn arm sloeg.

"Je lacht toch echt."