Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 66

(Mina POV)

Jimin bleef een tijdje stil, waardoor de situatie enigszins ongemakkelijk werd. Ik keek naar de grond en wachtte tot hij iets zei. Zelfs Kai zei op dit moment niets.

Het duurde lang en ik keek langzaam omhoog, om te zien dat Jimin bedenkelijk keek.

Ik wilde iets zeggen, maar voordat ik het wist liep hij op me af. Ik keek hem aan met grote ogen, terwijl hij zijn armen om me heen sloeg.

Hij legde zijn hoofd op mijn schouder, zodat ik zijn gezichtsuitdrukking niet kon zien.

Al die tijd was ik verstijfd stil blijven staan, maar het leek er niet op alsof Jimin dat iets kon schelen.

"Ik zei dat ik niet wist of ik je gewoon nog in mijn armen kon nemen," fluisterde Jimin zachtjes. "Maar dat zal blijkbaar altijd een mogelijkheid blijven."

Ik bleef stil, want ik had geen idee wat ik moest zeggen.

"Ik heb je gemist." Zijn woorden haalden me eindelijk uit mijn shock en ik sloeg mijn armen ook om hem heen. "Ik jou ook."

Jimin haalde zijn hoofd van mijn schouder af, zodat hij me recht kon aankijken. Zijn donkere ogen gaven me een warm gevoel.

"Ik ben nooit gestopt met van je houden," zei hij. "En dat zal ik ook nooit doen. Maar ik heb wel wat tijd nodig. Ik wil je weer volledig kunnen vertrouwen."

Ik knikte snel en ik voelde een brok in mijn keel. Ik heb het zo gemist om hem te kunnen omhelzen. Om hem recht aan te kunnen kijken.

Het voelde ook bijna als een droom.

Maar het was echt.

(Lisa POV)

Waar was Jimin gebleven? Ik keek om me heen, maar ik zag hem nergens.

Hij liep drie seconden geleden nog achter me! Hoe kan hij zo snel zijn verdwenen?

Ik zuchtte en liet mijn blik nog eens langs de menigte in de straat glijden, maar ik zag hem niet.

Ik besloot om terug te lopen waar we waren geweest, maar toen keek ik de ijssalon in.

En toen zag ik hem. En Mina.

In het begin zag ik niet hoe Jimin keek, want hij stond met zijn rug naar me toe. Maar Mina's gezicht stond angstig.

Jimin liep op Mina af en sloeg zijn armen om haar heen.

Oké, nu snap ik het niet meer. Was hij niet boos op haar?

Mina's gezicht ging van geschokt naar een glimlach.

Haar glimlach vertelde me dat het goed was.

Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik nu naar binnen gaan?

Ik besloot om te wachten tot ze klaar waren.

Ik hoopte dat dit zou betekenen dat het goed zou komen.

Een omhelzing betekent voor veel mensen misschien weinig, maar op dit moment betekende het ongelofelijk veel.