Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 87

(Mina POV)

Ik hoorde de deur dichtslaan en ik liep naar de woonkamer om te zien wie naar binnen was gekomen. Het waren Wendy en Felix. Ze hadden allebei een boze blik op hun gezicht.

"Is er iets gebeurd?" vroeg ik bezorgd. Wendy keek met een boze blik van mij naar Felix. "Weet ik niet, want Felix wilt het me niet vertellen wat er aan de hand is. En het gaat nota bene over mij!"

Felix sloeg zijn armen over elkaar en keek weg. "Ik heb haar al honderden keren verteld dat er niets aan de hand is! En als er iets is dan los ik het voor je op!"

Wendy keek nog steeds boos, maar ik glimlachte stiekem. Het leek erop dat Felix niet wilde dat Wendy zich druk maakte om iets. Het is lief dat hij haar wilt beschermen tegen alles, maar Wendy is nou eenmaal niet de persoon die het aanneemt. "Dus nu zijn jullie boos op elkaar?"

Wendy knikte. "Ik praat niet meer tegen hem. Hij vind het vreemd als Taeyong zijn arm om me heen slaat, maar als Han het doet is het oké. Is dat niet een beetje vreemd?"

Felix zuchtte geïrriteerd. "Ik heb je allang verteld dat dat is omdat ik hem vertrouw!"

Wendy deed net alsof ze hem niet hoorde en nu was het mijn beurt om te zuchtten. "Jullie zijn net weer bij elkaar en jullie maken nu alweer ruzie? Dat is geen goed teken."

Wendy keek nog steeds boos. "Waarschijnlijk niet, nee, maar het is zijn schuld!" Daarna liep ze boos weg, in de richting van haar kamer. Felix wilde achter haar aan gaan, maar ik hield hem tegen en glimlachte. "Misschien kun je beter later met haar gaan praten. Je weet hoe ze is. Het is goed van je dat je haar wilt beschermen, maar ik begrijp niet waarom je haar de reden ervan niet verteld."

Felix zuchtte. "Ik heb het beloofd aan Joshua. Hij wilde niet dat ze zich zorgen zou maken om iets en ik wil dat ook niet. We willen dit voor haar oplossen."

Ik keek hem onderzoekend aan. "Mag ik vragen waar het over gaat? Wat is er aan de hand op school?"

Felix schudde zijn hoofd verdrietig. "Je kunt er waarschijnlijk toch niets aan doen. Ik ga naar boven." Hij liep naar boven en leek diep in gedachten verzonken. Waarom ziet Wendy nou niet dat hij het goed bedoelt?

(Wendy POV)

Ik wilde net mijn schoolboeken openen, toen mijn telefoon afging. Ik keek op het beeldscherm en zag dat het Joshua was.

Ik nam snel op. "Joshua! Waarom bel je? Je moet rust houden, je bent ziek!" zei ik meteen zodra ik opnam. Ik hoorde hem grinniken, maar daarna begon hij meteen te kuchen. "Rustig maar, het is alleen maar een verkoudheid. Ik kom morgen waarschijnlijk al weer naar school."

Ik lachte. "Klinkt als een goed plan. Morgen is het zaterdag."

"Ow, dan niet," zei hij, "Zullen we morgen afspreken dan?"

Hoe graag ik hem ook wilde zien, ik wist dat het geen goed plan was. "Je moet nog even rusten, dat is het beste."

Joshua zuchtte. "Maar ik verveel me. En ik mis je, ik wil je zien."

Ik glimlachte. "Ik mis jou ook. Het was saai zonder jou op school."

"Kun je dan morgen niet hierheen komen? Alsjeblieft?" Hij kuchte meteen weer na zijn zin. Ik besloot dat ik ja zou zeggen. Ik wilde hem wel heel graag zien. "Oké." glimlachte ik.

"Top!" riep Joshua enthousiast. "O, ja en ik belde om iets te vragen. Heb je vandaag ergens problemen mee gehad?"

Ik fronste. "Wat bedoel je?"

Ik hoorde Joshua slikken. "Heeft iemand van NCT met je gepraat?"

"Hoezo?"

"Gewoon, nieuwsgierigheid."

Ik wilde hem niet bezorgd maken. "Nee, niemand."

Joshua zuchtte opgelucht. "Oké. Tot morgen!"