Monster (Park Jimin ff)

Hoofstuk 25

(A/N) Ik kwam erachter dat er al weer twee hoofdstukken hetzelfde cijfer hebben, sorry daarvoor!

(Wendy POV)

"Mingyu, niet weer!" lachte ik toen hij alweer zijn taart liet vallen. "Je bent echt lomp."

Ik zag dat zijn hele gezicht onder de taart zat en ik lachte. "Wacht maar, ik haal wel even een doekje." zei ik en ik stond op.

Het was me gelukt om niet tegen Joshua en Felix te hoeven praten, wat me opluchtte. Ik durfde echt niet meer met hun te praten.

Woozi had al opgemerkt dat ik in het begin van de dag nogal stil was geweest. Hij had aan me gevraagd of er iets was, maar ik wilde niet antwoorden. Het is beter als niemand over deze vreemde situatie weet.

Ik opende de deur van de keuken en pakte wat doekjes, daarna liep ik snel terug naar Mingyu. Zijn hele gezicht zat nog steeds onder de taart en ik grinnikte weer. Taart eten is moeilijk.

Ik ging naast hem zitten en pakte een doekje. "Hoe krijg je het toch voor elkaar, Mingyu?" zuchtte ik, terwijl ik zijn gezicht schoon veegde. Hij lachte alleen maar.

Plotseling had ik het gevoel alsof er iemand naar me keek. Ik draaide me om en zag Joshua naar me kijken met een... jaloerse blik? Waarom?

Ik draaide me snel weer om naar Mingyu, maar toen voelde ik een hand op mijn schouder en voor ik het wist werd ik van de bank getrokken. Ik zag Mingyu me met een geschokte blik aankijken.

"Zo is het wel weer genoeg." Hoorde ik Joshua zeggen. Waarom deed hij zo?

Ik wilde iets zeggen, maar Mingyu was me voor. "Hoezo? Ben je haar vriendje, of zo?" vroeg hij spottend.

Joshua keek twijfelend. "Nee."

Waarom twijfelde hij?

Toen trok hij me aan mijn arm mee, de hoek om. "Kunnen we even praten?" vroeg hij.

"O-oké." antwoordde ik onzeker.

"Niet hier." Joshua knikte met zijn hoofd naar de rest van de jongens, die ons nu allemaal aankeken. "Laten we even gaan wandelen, of zo."

Ik knikte en volgde hem naar buiten. Waarom was ik zo zenuwachtig? En waarom wilde hij met me praten?

Joshua liep de tuindeur uit en we kwamen aan bij een meer. Joshua ging op de grond zitten en klopte op de lege plek naast hem met zijn hand, als teken dat ik daar moest gaan zitten.

Ik nam plaats en keek over het water uit. Het bleef stil, dus ik draaide mijn hoofd om en zag dat Joshua me aankeek, vanonder zijn wimpers.

Hij besefte zich geloof ik toen pas dat het handig was om een gesprek te beginnen. Hij schraapte zijn keel.

"Uhm, kijk." zei Joshua.

"Ik kijk." reageerde ik sarcastisch, met een glimlach.

Het leverde me een klein lachje van Joshua op, die op dit moment nogal zenuwachtig leek.

"Ik wilde dus even praten." zei Joshua, terwijl hij naar de grond keek.

Ik rolde mijn ogen. "Hoe lang ga je er nog om heen draaien? Ik dacht dat je wilde praten, zeg wat je te zeggen hebt!"

Joshua keek me weer aan. "Meende je wat je zei? Toen je tegen je vader zei dat jij het ook wilde?"

Ik keek hem verbaasd aan. Is dit waar hij over wilde praten? Shit, wat moet ik reageren? Ik weet niet wat ik erover denk!

Ik pakte een steen op en gooide hem in het water.

"Ik weet het niet." antwoordde ik eerlijk.

Joshua wendde zijn blik af. "Ik begrijp het al." Wat begreep hij? Was hij nu verdrietig? Dacht hij meteen al dat ik hem niet leuk vond? En wat maakte het uit? Vond hij mij leuk?