Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 11

(Jimin POV)

Met volle vaart reed ik over de snelweg, richting het adres dat op het kaartje stond aangegeven. Ik had niets aan Mina verteld, ik wilde haar geen valse hoop geven.

Ik zat zo diep in mijn gedachten dat ik de auto naast me niet aan zag komen. Hij wilde invoegen, maar dat mocht hij helemaal niet. Ik kon nog maar net uitwijken. Ik schold hem woedend uit.

De auto reed gewoon door en het leek erop alsof hij dezelfde weg op moest als ik.

Ik kwam aan in de wijk van de bar. Het zag er nogal verlaten uit, niet echt een goede plek voor een bar dus. Er liep niemand over straat en de enige die hier reden, waren ik en de auto die voor me had gereden op de snelweg.

Ik kwam aan bij de bar, die er ook al zo verlaten uitzag. De gordijnen van het kleine gebouw waren gesloten, maar door een kiertje zag ik dat er licht brandde binnen. Er stond een bord in het raam dat aangaf dat de bar open was.

Ik parkeerde mijn auto en stapte uit. Ik keek rond en zag dat die ene auto er ook was. Hoe is het mogelijk dat hij precies dezelfde weg op moest als ik?

De bestuurder van de auto stond met zijn rug naar me toe tegen zijn auto aangeleund. Ik liep boos op hem af en trok hem aan zijn schouder zodat hij me aankeek.

Ik wilde hem uitschelden, maar toen zag ik dat ik die persoon herkende.

"Maar jij bent..." begon ik.

(Mina POV)

De politieagenten waren nog steeds bezig met het onderzoek en Jimin had gezegd dat hij naar de supermarkt ging. Ik had geen idee waarom, ik had eergisteren nog boodschappen gedaan. Ik snap eigenlijk ook niet hoe hij op dit moment boodschappen kan gaan doen, had hij er dan helemaal geen moeite mee dat zijn kinderen verdwenen waren?

Nu er niemand thuis was, voelde ik me echt alleen. Ik besloot om iemand te bellen, zodat ik kon praten. Maar wie?

Misschien Yoongi en Yerin? Yoongi was altijd nogal goed in het filosofisch praten, dat zou wel helpen. Ik besloot hem te bellen.

Ik had eigenlijk nooit verwacht dat Yoongi en Yerin later samen zouden zijn, vroeger. Ze gingen nooit met elkaar om, tenminste dat dacht ik, en ze leken totaal niet op elkaar. Yerin was altijd heel druk en energiek, terwijl Yoongi altijd heel stil was en geen contact zocht.

Blijkbaar was er toch iets tussen hun opgebloeid, want plotseling, zonder dat iemand er iets van wist, hadden ze allebei een ring om en vertelden ze ons het nieuws. Niemand had het zien aankomen, maar iedereen vond het geweldig. Dus nu waren ze getrouwd en hadden ze kinderen: Joy en Woozi.

"Hallo?" Ik was zo in gedachten verzonken, dat ik helemaal niet door had gedacht dat Yoongi had opgenomen.

"Hallo, Yoongi. Ik moet echt met jullie praten, er is iets verschrikkelijks gebeurd." zei ik door de telefoon.

"Oké, ik kom eraan." zei Yoongi. Ik hoorde dat hij al rondliep. "Jongens, ik ga even naar Mina." hoorde ik hem roepen naar Joy en Woozi.

Joy was ondertussen al zestien en Woozi was pas veertien geworden.

"We zijn onderweg." zei Yoongi daarna en hij hing op.