Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 85

(Wendy  POV)

We waren aan het eten, toen ik plotseling Chenle langs onze tafel zag lopen. Ik herinnerde me het voorgeval van net. Hij zag mij duidelijk niet, dus ik greep zijn pols vast.

"Wow." Chenle keek geschrokken op, maar glimlachte toen hij mij zag.

Ik ging staan. "Wat wilde je net nou zeggen?" vroeg ik nieuwsgierig. Chenle krabde aan de achterkant van zijn nek en ik zag dat zijn blik op iets wat achter me was gericht stond. "Het is niets. Het komt later wel. Zie je later!" Hij draaide zich om en liep met snelle stappen weg.

Toen ik me omdraaide zag ik waarom Chenle zo raar had gedaan. Felix stond hem met een woedende blik na te kijken en om eerlijk te zijn zelfs ik werd er bang van. "Felix, wat is er met jou aan de hand, man?" Chan, een bruinharige jongen met een Australisch accent, keek Felix met een bezorgde blik aan.

Felix schudde zijn hoofd. "Waar letten jullie allemaal wel niet op? Let op je eigen zaken." Felix begon zo boos op zijn eten te kauwen dat ik moest lachen.

Hij draaide zich om met een boze blik en trok me aan mijn arm zodat ik weer ging zitten. "Niet blijven staan. Direct zien ze je nog."

Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Wie?"

"Mensen." Gromde Felix snel. Ik zuchtte. Ik besefte me dat ik op deze manier nooit een antwoord uit hem zou krijgen.

Han, een jongen die me een beetje deed denken aan een eekhoorn, boog iets naar me toe. "Weet jij wat er met hem is?" fluisterde hij toen.

Ik keek hem geërgerd aan. "Lijkt het alsof ik het weet?"

"Sommige dingen zijn niet zoals het lijkt..." Hij boog weer weg en ik keek hem met een vreemde blik aan, terwijl hij gewoon weer rustig begon te eten, alsof hij niet zojuist iets volslagen vreemds had gezegd.

Jeongin, de jongste van de groep, zag mijn verbaasde blik en glimlachte. "Dat is zijn normale gedrag."

Ik slikte, maar knikte toen. Ze waren op zich best aardig, op Han's vreemde gedrag na, dan.

"Hey, Wendy, kun je wat drinken voor me halen?" Vroeg Felix plotseling, bijna bevelend. Ik keek hem verbaasd aan. "Wat? Waarom doe je het niet gewoon zelf?"

Felix leek geïrriteerd. "Alsjeblieft?" zei hij, maar het klonk niet vragend.

"Waarom?"

"Ga gewoon!" riep hij toen, waardoor ik schrok. Felix schreeuwde bijna nooit tegen me. "Ik moet wat met de jongens bespreken."

Ik stond op en liep weg, met mijn vuisten gebald. Waarom deed hij zo? Ik voelde tranen in mijn ogen opkomen. Maar toen voelde ik een arm om mijn schouder. Ik keek opzij en keek recht in het gezicht van Taeyong, die me glimlachend aankeek. Vreemd, ik sprak hem bijna nooit.

"Hey, waarom huil je?" vroeg hij bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik huil niet."

Taeyong gaf me een spottende lach. "Nee, vandaar dat er druppels uit je ogen komen."

Ik knikte. Het klonk toch ook logisch?

Taeyong grinnikte. "Niet liegen. Waarom huil je? Heeft Joshua-"

"Wendy!"