Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 61

(Wendy POV)

Jimin wilde niet meer naar huis na wat er gebeurd was en hij heeft besloten dat we een tijd bij Jackson blijven wonen. Zonder met Jackson te overleggen, natuurlijk.

Ondanks de situatie waar ik me nu in bevond, moest ik toch gewoon naar school van Jimin, wat ik uiterst oneerlijk vond. Hij was de hele tijd zielig aan het doen en hij stuurde mij naar school.

Ik zuchtte toen de bel ging en pakte mijn schooltas op. Het zou Joshua wel zijn, hij zou me ophalen. Ik weet ook niet waarom, maar sinds het gedoe met Lucas wil hij altijd om me heen blijven hangen.

Ik liep naar de deur en het was inderdaad Joshua. Hij glimlachte naar me en gaf me een kus op mijn wang. "Laten we gaan." zei hij vrolijk. Hij pakte mijn hand en we gingen op pad.

Plotseling werd ik verdrietig. Vroeger liep ik altijd samen met Felix naar school, zou dat nu ooit nog gebeuren?

"Joshua?" Hij keek me vragend aan. "Kan ik je iets raars vragen?"

Hij knikte. "Tuurlijk."

"Nou... Ik weet dat Felix het ook zwaar heeft en jij bent zijn beste vriend-"

"En jij zijn zusje." onderbrak Joshua me.

"Je snapt het niet, hé? We hebben allebei een andere kant gekozen. Maar goed. Dus ik wilde je vragen om hem ook te blijven steunen." zei ik voorzichtig.

Joshua begon te lachen. "Wat denk je wel niet van me? Dat ik hem meteen laat vallen? Natuurlijk blijf ik hem ook steunen!"

Ik zuchtte van opluchting. "Top."

We kwamen aan bij school en we liepen naar binnen. "Ik zie je straks!" zei ik en ik liet zijn hand los.

Zodra hij de bocht om was, voelde ik een hand op mijn schouder. Ik schrok en draaide me om.

"O, Lucas, ik schrok van je." zei ik.

Hij glimlachte schaapachtig. "Sorry."

Ik keek hem vragend aan. "Is er iets waar ik je mee kan helpen?" vroeg ik onderzoekend.

Hij schudde zijn hoofd. "Nee, maar ik dacht misschien kunnen we samen naar de les lopen?" vroeg hij hoopvol.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Sinds wanneer ga je weer op normale tijden naar school?"

"Sinds onze comeback eindelijk uit is. Het was echt een succes!" zei hij enthousiast.

Ik glimlachte naar hem. "Gefeliciteerd dan maar. Maar waarom kom je naar mij? Moet je niet naar je vrienden gaan?"

Lucas schraapte zijn keel en werd toen rood. Hij keek naar de grond. "Ik ben heel lang niet op school geweest, mijn vrienden zijn nu niet echt mijn vrienden meer. Jij bent zeg maar enige die ik nog een beetje ken, omdat ik je pas heb gezien."

Ik perste mijn lippen op elkaar. Dat had ik weer. De jongen waar mijn vriendje een hekel aan had, had vrienden nodig. Ik kon hem niet in de kou laten staan.

"Kunnen we vrienden zijn?" vroeg Lucas hoopvol.

Ik knikte. "Best."

"Dankjewel." zei Lucas blij. Hij sloeg een arm om mijn schouder.

"Wendy?" Daar was Joshua weer. Heeft hij een zender op me geplakt of zo, dat ik elke keer als ik binnen een meter in de buurt van een jongen kom, dat hij dan een seintje krijgt? Het is niet normaal meer.

"Ja?" vroeg ik.

Joshua keek naar de arm van Lucas. "Wat is dit?"

"We zijn gewoon vrienden." mompelde ik pissig.

Joshua liep op ons op en duwde Lucas' weg. "Dit noem ik niet echt vriendengedrag."

"Maak je nou eens niet zo druk." zuchtte ik.

"Ik maak me helemaal niet druk!" riep Joshua, daarna richtte hij zich tot Lucas.  "Ga je gewoon als een vriend tegenover haar gedragen, of anders..."

Lucas grijnsde. "Of anders wat?" zei hij uitdagend. "Weet je wat? We doen een weddenschap. Als jij wint, blijf ik uit haar buurt, maar als ik win... Dan mag jij niet meer zeiken over mijn gedrag. Oké?"

Joshua snoof. "Wat voor weddenschap?"

Ik sprong er tussenin. "En wat als ik win? Houden jullie dan beiden op met zeuren?"

Joshua en Lucas keken me geschrokken aan, alsof ze vergeten waren dat ik er ook nog was. "Ik vind het best." zei Lucas.

"Wat doe je nu weer, laat mij gewoon voor je winnen." mompelde Joshua in mijn oor.

"Misschien wil ik wel niet dat je voor me wint." fluisterde ik terug. "Ik bepaal wat de wedstrijd is, oké?"

De jongens knikten.

"Wat dachten jullie van een zwemwedstrijd?" grijnsde ik.