Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 41

(Mina POV)

Ik tilde mijn hoofd op van Kai's schouder en keek hem aan met een bedachtzame blik.

Toen hij zag dat ik hem aankeek gaf hij me alleen maar een glimlach.

Ik zuchtte en keek weg. "Kai, ik weet niet wat ik moet geloven. Het ene moment ben je super lief en het volgende moment ben je weer één of ander plan aan het uitvoeren. Waar is de jongen die al jarenlang mijn beste vriend is gebleven?"

Kai glimlachte, maar zijn ogen deden niet mee. "Die jongen bestaat niet en heeft ook nooit bestaan. Ik ben nooit je beste vriend geweest, dat was alleen maar in jouw ogen."

Ik gaf hem een verwarde blik. "Wat bedoel je daarmee?"

Ik wist best wel zeker dat hij er al die jaren altijd voor me was. Hij was een echte beste vriend voor me geweest en nu gaat hij dat ontkennen?

Kai gaf me een gepijnigde grijns. "Ik heb het je al zo vaak uitgelegd, Mina." zuchtte hij en legde zijn hand op mijn schouder. "Maar blijkbaar begrijp je het nog steeds niet. Mina, ik hou van je en niet meer op een vriendschappelijke manier. Ik wilde je laten gaan, maar toen maakten we die weddenschap."

Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil de weddenschap laten stoppen."

Kai draaide zijn hoofd weg en lachte spottend, daarna keek hij me weer aan. "Dat gaat niet." zei hij stern. "Ik hou niet van verliezen."

"Doe niet zo kinderachtig!" riep ik gefrustreerd. "Laten we er gewoon mee stoppen!"

Als ik deze weddenschap nooit had gemaakt... Dat had me een hoop ellende bespaard.

Kai verplaatste zijn hand naar mijn wang, waardoor ik me nogal ongemakkelijk voelde.

"Te laat." fluisterde hij, vlak naast mijn oor. Ik voelde zijn warme adem mijn nek instromen.

"Kai, hou op!" zei ik boos en ik probeerde hem weg te duwen, maar hij kwam alleen maar dichterbij.

Op dat moment ging er een deur open, maar Kai leek het niet te merken.

Ik hoopte alleen maar dat het niet Jimin was. Ik weet dat het raar is, maar ik geef nog steeds om Kai en ik weet dat hij kan veranderen, het moet kunnen!

Ik draaide mijn hoofd weg en zag dat Baekhyun naar binnen liep. Hij kreeg een verbaasde blik, maar toen zag hij mijn blik en hij stormde op de bank af.

"Kai, wat ben je aan het doen?" vroeg hij op een redelijk kalme toon, maar ik hoorde een boze ondertoon.

Kai schrok van Baekhyun's stem en liet me los. Hij keek eerst verward, maar zijn uitdrukking veranderde.

Hij stond op van de bank en liep met een dreigende houding op Baekhyun af, maar toch sprak Baekhyun op.

"Je vertelde me dat je haar leuk vond, ik wist niet dat je zo ver zou gaan." Hij klonk teleurgesteld.

Kai ging recht voor Baekhyun staan en keek hem aan. "We zijn vrienden, toch?" vroeg hij, niet-reagerend op Baekhyun's teleurgestelde toon.

Baekhyun knikte langzaam, maar ik zag dat hij twijfelde en ik wist dat het kwam door wat hij zojuist gezien had.

Nu heb ik ook nog eens bijna hun vriendschap verpest...

"Vertel dan aan niemand iets. Praat er niet over, laat niets merken. Als ik je de hele situatie zou uitleggen zou je het niet begrijpen." zei Kai en hij liep weg, een stomverbaasde Baekhyun achterlatend.

"W-wat is er zojuist gebeurd?" vroeg Baekhyun en hij nam verward plaats op de bank.

"Vraag het niet aan mij, ik weet het zelf niet eens." zei ik zuchtend en ik plaatste mijn hoofd in mijn handen.

Ik voelde Baekhyun's hand over mijn rug gaan. "Waarom heb je het niet aan Jimin verteld?" vroeg hij toen.

"Ik kan het niet." zei ik. "Ik weet zeker dat hij kan veranderen, hij was mijn beste vriend."

Was hij dat? Mijn beste vriend? Hij zei zojuist dat het niet zo was, maar ik kon hem niet geloven. Als hij me toen leuk had gevonden, had hij dat toch al veel eerder kunnen vertellen?

Baekhyun keek me aan met een spijtige blik. Hij beet op zijn lip, alsof hij diep nadacht. "Mina, ik weet hoe naar het is om te horen," begon hij, "maar ik denk niet dat hij gaat veranderen."

"Het moet kunnen!"

"Ik heb een ander deel van zijn verhaal gehoord. Hij heeft deze gevoelens al deze jaren achtergehouden, om jou geen pijn te hoeven doen..." Baekhyun's uitdrukking was gepijnigd.

Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar toen ging de bel.

Ik besloot om het gesprek niet af te maken, want ik wist toch wel dat ik gelijk had. Hij kon veranderen.

Ik opende de voordeur en schrok toen ik politieagenten zag. Zijn ze erachter gekomen dat Sehun hier is?

De voorste politieagent schraapt zijn keel en keek moeilijk. "U had een melding gemaakt over een ontsnapte gevangene uit een gevangenis uit Nederland. U had gezegd dat hij vastzat in een huis en we hadden de locatie doorgekregen. We zijn er heen gegaan en we hadden hem gevonden, maar hij is zeg maar ontsnapt."

Ik knikte alleen maar. "Ow, oké. Ik begrijp het." zei ik.

"Ik moest komen melden dat we begrijpen dat U waarschijnlijk doodsbenauwd bent, dat hij hier heen komt, dus we hebben een oplossing. Er zijn agenten die hier blijven waken, totdat we hem gevonden hebben."

Shit. Kon ik ze niet beter vertellen dat hij hier was? Ik bedoel, ik vertrouwde hem voor geen meter.

Ik besefte me dat ik hem dat niet aankon doen.

"Het is niet nodig." zei ik snel.

"We staan erop."