Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 83

(Kai POV)

We waren met zijn allen aan het eten. Dat gebeurd normaal gesproken bijna nooit, aangezien we hier met teveel mensen in één huis leven, maar Mina wilde graag een keer met zijn allen eten. Dus daar zaten we dan.

Mijn blik bleef naar Mina glijden. Ik had haar iets te zeggen, maar ik wist niet hoe. Toen Mina me zag staren, gaf ze me een vreemde, maar nieuwsgierige blik. Ik keek snel weg. Ik kon het haar niet vertellen wanneer iedereen erbij was.

Ik pakte wat eten uit de pan en begon te eten, terwijl ik een gesprek aanknoopte met D.O. die over zijn eten aan het opscheppen was.

Het was best gezellig aan tafel, maar ik kon mijn hoofd niet bij de gesprekken houden. Mijn blik bleef op Mina gericht staan. Hoe ze lachte en hoe oprecht het klonk. Ik wist dat ik de goede keuze had gemaakt, maar toch zat ik er tegenop. Zou ik  het aan kunnen? Het is wel voor haar blijdschap...

Ik zuchtte diep, waardoor iedereen aan tafel me aankeek. "Is er iets aan de hand, Kai?" vroeg Suho bezorgd. Ik glimlachte waterig. "Uhm... Nee, ik heb gewoon buikpijn," loog ik, "Ik denk dat ik van tafel ga."

Ik stond op en liep naar boven, terwijl ik de hele tijd naar mijn buik bleef grijpen, zodat het leek alsof ik pijn had. "Auw, het doet echt veel pijn..." zei ik. "Ik denk dat ik dood ga! Ik moet maar even goed gaan rusten."

Ik zag dat zelfs Chanyeol me niet geloofde, maar het kon me zeer weinig schelen. Ik kon daar niet langer zitten. Ik liep de trap op en ging naar mijn kamer waar ik mezelf neergooide op mijn bed en diep zuchtte. "Ugh, waarom is alles dan ook altijd zo moeilijk?"

Er klonk een zachte, onzekere klop op de deur en ik ging meteen rechtop zitten. "Binnen." zei ik.

De deur ging open en Mina kwam binnen. "Gaat het een beetje? Kwam het door mijn kookkunsten?" Mina klonk oprecht bezorgd. Geloofde ze me serieus? Ik schudde snel mijn hoofd. "Het was een smoes."

Mina keek verbaasd. "Hoezo? Wilde je niet met ons eten?"

Ik zuchtte en liet mijn hoofd hangen. "Ik zit gewoon met een dilemma."

Ik snapte niet dat Mina überhaupt nog bezorgd om me was, maar misschien had ze door dat ik van gedachte was veranderd.

"Vertel het me." beval Mina. Ik keek haar aan en wilde zeggen dat ik dat niet zou kunnen, maar toen ik haar blik zag gaf ik het op. Ik moest het haar vertellen.

"Ik wil je vertellen dat ik niet meer meer wil." Het klonk als het meest onlogische wat ik ooit had gezegd en geloof me, ik zeg een heleboel onlogische dingen.

Mina keek me dan ook onbegrijpend aan. "Wat bedoel je?"

Ik zuchtte. "Ik ga proberen om er genoegen aan de te nemen om gewoon je beste vriend weer te zijn. Als je dat nog wilt natuurlijk."

"M-maar hoezo?"

Ik keek weg. "Als het een manier is om jou blij te maken en dicht bij je te zijn om die blijdschap te delen, wil ik daar genoeg aan hebben."

Mina keek opgelucht. "Dus je gaat me niet meer.... Lastigvallen?"

Ik grinnikte. "Nee. Ik ga proberen je waardige beste vriend te zijn. Dus kan ik je beste vriend weer zijn? En nu wel echt?"

Mina knikte heftig. "Ja! Heel graag!"