Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 89

(Mina POV)

Ik was aan het koken, toen plotseling de keukendeur openging. Ik draaide me verschrikt om en zag heel BTS binnen naar lopen. Ik wilde ze groetten, maar toen zag ik hun gezichtsuitdrukkingen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik bezorgd.

Namjoon richtte zijn blik op mij en hij keek verdrietig. "De voorbereidingen van ons laatste album zitten er bijna op. BTS.... BTS is bijna klaar."

Mijn ogen werden groot. "Wat? Zo snel al?" vroeg ik verschrikt. "Wij zitten pas op de helft van ons album!"

Hoseok keek naar de grond. "Wat moet ik zonder BTS? Weet je niet hoeveel mijn leven gaat veranderen hierdoor?" Ik zag dat er tranen in zijn ogen stonden en Jungkook sloeg een arm om hem heen. "We kunnen echt niet stoppen! Kunnen we  niet doorgaan met muziek maken?"

Yoongi die de hele tijd stil in de hoek was blijven staan, keek eindelijk op. "We weten helemaal niets van het management af en we kunnen geen videoclips maken. We hebben geen apparatuur en geen personeel."

Jin keek hem bestraffend aan. "Niet zo negatief, Yoongi, je weet hoe ik daarover denk. Misschien is er iets wat we daaraan kunnen doen. Ik wil onze fans niet op deze manier achterlaten."

Namjoon zuchtte. "Ik ook niet. Ik wou dat we gewoon door konden gaan met BTS."

(Taeyong POV)

"Oké, ik zie je later." Ik groette Lucas en liep weg. Het was het begin van de middag en Lucas en ik hadden zojuist onze training met de band afgerond.

Ik liep richting mijn huis, toen ik plotseling iemand zag die ik kende. Het was Wendy!

Ik wilde op haar aflopen en ik deed mijn mond al open om haar te groetten, maar iets hield me tegen. Lucas had gezegd dat mijn idee niet goed was. Moest ik het wel doen?

Ik schudde de woorden van Lucas uit mijn hoofd en stapte op Wendy af. "Hey, Wendy." groette ik haar met een glimlach. Wendy draaide geschrokken haar hoofd om, maar toen ze zag wie het was glimlachte ze. "Ow, hey Taeyong."

Ik besloot om het casual te openen. "Waar ga je naartoe?" vroeg ik.

"Ik ga naar Joshua. Hij is ziek geweest en ik ga kijken of hij zich al wat beter voelt." Wendy keek bezorgd.
Ik knikte begrijpend. "Ow, dat is lief. Is het trouwens nog steeds aan tussen jullie?" Vroeg ik, terwijl ik het antwoord toch al wist.

Wendy fronste. "Ja, natuurlijk. Hoezo?"

Ik keek de andere kant op. "Ow, laat maar dan."

"Wat is er Taeyong?" vroeg ik Wendy geïrriteerd.

"Nee, hij heeft het je blijkbaar nog niet verteld. Ik ga het niet voor hem vertellen." zei ik, terwijl ik casual naar mijn nagels begon te staren. Wendy duwde me tegen mijn schouder. "Alsjeblieft, vertel het me." Zei ze met een pruillip.

Ik deed alsof ik zuchtte en toegaf. "Best, maar vertel niet dat je het van mij hebt gehoord. Joshua vermoord me als hij weet dat ik het je heb verteld."

Wendy knikte. "Oké, vertel op."

Ik keek zogenaamd schichtig in het rond en boog toen iets naar voren. "Joshua vertelde me dat hij...." fluisterde ik in haar oor. "Dat hij...."

"Wat?" zei Wendy ongeduldig.

"Dat hij mij leuk vindt." gooide ik er toen in één keer uit.

Wendy boog naar achteren, haar gezichtsuitdrukking niet veranderd. "Oké." zei ze met een glimlach en toen draaide ze zich om en liep weg.

Ik glimlachte. Ze geloofde me duidelijk.