Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 50

(Mina POV)

"Zo!" zei Jimin, toen de kometenregen voorbij was. Hij haalde zijn arm van mijn schouder en stond op. "Ik geloof dat dat het einde was."

Ik keek hem ongelovig aan. Hij wist wel hoe hij een moment moest verpesten. "Gaan we nu weer naar huis?"

Jimin probeerde mijn gezichtsuitdrukking te peilen. "Uhmmm... Nee?" vroeg hij voorzichtig. Hij leek na te denken over wat ik nou wilde.

Ik zuchtte. "Kunnen we niet gewoon blijven?" vroeg ik.

Jimin keek verbaasd. "Hier?"

Ik knikte hoopvol. "Het is zo lang geleden dat we hier waren, ik wil gewoon wat herinneringen ophalen." Ik haalde mijn schouders op.

Jimin glimlachte. "Ik vind het best. Maar hoe wil je dan slapen? Ik denk niet dat het heel comfortabel is om op de grond te slapen."

"Ik heb er geen problemen mee." Mompelde ik en ik wilde al op de grond gaan liggen maar Jimin hield me tegen.

"Nee!" Hij ging weer zitten en legde mijn hoofd op zijn schoot. "Ga zo maar slapen."

Ik glimlachte en Jimin speelde met mijn haar. "Ik heb deze tijd samen echt gemist." Mompelde hij. Hij boog zich naar voren en gaf me een kus op mijn hoofd.

"Zo kan ik toch niet slapen?" grinnikte ik. "Je maakt me nerveus."

Jimin lachte. "Aahw, cute."

Mijn gezicht werd weer serieuzer. "Maar hoe ga jij slapen?"

"Zo." Jimin legde zijn hoofd op de grond en verplaatste mijn hoofd naar zijn buik. "Slaap lekker." fluisterde hij en ik sloot mijn ogen.

(Sehun POV)

"Sehuunnnn!" Ik schrok wakker toen een boze Baekhyun de zolder op kwam stormen. "Wat denk je dat je aan het doen bent?" siste hij en hij greep me bij mijn kraag.

Ik hief mijn handen op. "Wow rustig!" zei ik sussend. "Ik heb echt geen idee waar je het over hebt."

Baekhyun gromde. "Denk je nou echt dat ik je geloof?"

Ik dacht na. Wat had ik gedaan?

"Heb je het over de ruzie met Wonho en Hyungwon?" vroeg ik, terwijl ik zijn reactie in de gaten hield. Hij sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd.

"Hoeveel domme dingen doe je in je leven?" schreeuwde hij.

"Wat is hier allemaal aan de hand?" hoorden we een zware stem zeggen.

Kris was de zolder opgeklommen toen hij het lawaai had gehoord.

Baekhyun wees naar mij. "Nou, deze jongen moest zo nodig voor de moeder van de kinderen vallen die hij heeft ontvoerd!"

Mijn ogen werden groot. "Wat?" riepen Kris en ik tegelijk , maar voordat ik er tegen in kon gaan, stormde Kris op me af. "Ben je gek geworden?" riep hij woedend. "Je moet blij zijn dat je onderdak hebt en dan ga je deze geintjes uithalen!"

Ik hief mijn handen op in onschuld. "Nee! Nee! Ik meen het, het is niet wat je denkt!"

Was het niet wat hij dacht? Ik weet het zelf ook niet. Eigenlijk heb ik er niet echt over nagedacht of ik misschien wel gevoelens had voor Mina. Dan zou het toch niet zo zijn? Ik bedoel ze is geweldig, maar.... Maar wat? Ik weet het eigenlijk ook niet.

Kris en Baekhyun keken me boos aan. "Leg het uit, dan!" zei Baekhyun.

"Mina wilde me gewoon helpen! Ze wilde me blij maken, dus we gingen naar de film."

Baekhyun snoof. "En dat is waarom je haar vasthield bij de film?"

Kris schoof weg en keek naar ongelovig naar Baekhyun. "Wacht, dat is het enige?" vroeg hij. "Ik heb haar ook zo vaak geknuffeld."

Baekhyun zuchtte. "Dit is anders. En trouwens, Wendy is er kapot van."

W-wendy? Ze heeft het gezien?