Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 20

(Felix POV)

We waren nu al uren aan het lopen en het was al ontzettend donker geworden. Ik had het gevoel alsof niet eens de goede kant opliepen.

"Weet je zeker dat we goed gaan?" vroeg ik aan D.O.

"Ja." zei hij kort.

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd, maar toen kwam er een nare gedachte op in mijn hoofd.

Kunnen we ze überhaupt wel vertrouwen?

Ik bedoel, Chanyeol probeerde ons wel te redden, maar wat nou als hij dat gewoon acteerde? En van D.O. wist ik het al helemaal niet. De enige die ik een beetje vertrouwde was Chen, maar dat was alleen maar omdat ik niets van hem wist en omdat hij ook niet vrijwillig bij Sehun was geweest.

Wendy kwam naast me lopen en ze trok aan mijn mouw. "Felix, ik ben moe, ik kan echt niet meer verder lopen." zei ze en ze trok een pruillip.

"Daar kan ik ook niets aan doen." Ik wist dat ik stom reageerde, maar ik was ook moe, dus ik was chagrijnig.

Wendy keek me boos aan, maar liep toen weg. Ik keek haar na en toen zag ik dat ze naar Chanyeol liep.

Ze keek nog even om of te zien of ik keek en trok hem toen ook aan zijn mouw. Hij keek haar verrast aan.

Waarom deed ze dit? Ze was toch boos op hem?

Ik had ook gewoon op haar moeten reageren, dit doet ze alleen maar om mij te irriteren.

Ze trok dezelfde pruillip als degene die ze aan mij had gegeven. "Ik ben moe, ik kan echt niet meer verder lopen."  zei ze.

Chanyeol keek haar nog steeds verbaasd aan, maar reageerde toen eindelijk, met een vrolijke blik. Hij was natuurlijk blij dat ze eindelijk weer contact met hem zocht.

"Spring maar op mijn rug." zei hij en hij zakte door zijn knieën. Toen was ik het zat en ik stormde boos naar Wendy toe.

"Nee, dat doet ze niet." zei ik boos, daarna richtte ik me op Wendy. "Je weet niet eens of je hem wel kan vertrouwen, spring maar op mijn rug." zei ik en ik draaide me om.

Wendy had een tevreden blik op haar gezicht en ik zuchtte. Dit was haar bedoeling waarschijnlijk al geweest. Ze sprong op mijn rug.

Ik keek naar Chanyeol en zag dat hij teleurgesteld naar mij keek. Vond hij het echt zo vreselijk dat we hem niet meer vertrouwden? Op zich is het niet heel raar toch? Hij kan niet verwachten dat we hem ooit nog gaan vertrouwen, na wat hij gedaan heeft.

We liepen een tijdje door, maar we kwamen nog steeds niet aan bij de bewoonde wereld. D.O. bleef de autoweg volgen, zodat we niet verdwaald zouden raken, maar er was niets bij in de buurt.

Wendy bleef plotseling stil en ik draaide mijn hoofd om. Ik zag dat ze haar ogen gesloten had. Ze was in slaap gevallen. Ik glimlachte.

Na weer een tijdje verder gelopen te zijn, voelde ik mijn benen zwaar worden. Elke stap deed pijn en ik wist dat we echt moesten stoppen.

Chanyeol kwam naast me lopen. "Moet ik haar overnemen?" vroeg hij.

Ik keek hem boos aan. "Nee." zei ik nors.

Chanyeol zuchtte bezorgd. "Dan niet, je moet het zelf weten."

Gefrustreerd liep ik door, maar na een paar stappen voelden mijn benen echt als lood en ik wankelde.

Chanyeol kwam aangesneld en hij nam zonder iets te zeggen Wendy van mijn rug af en plaatste haar op zijn rug. Ik wilde protesteren, maar ik liep wel een stuk makkelijker zo.

Wendy opende haar ogen langzaam en keek om zich heen. Ze zag Chanyeol en legde haar hoofd op zijn schouder en viel weer in slaap. Blijkbaar vond zij het wel best zo, dus dan vond ik het ook oké.

Nu maar hopen dat we snel de bewoonde wereld weer terugvinden.