Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 82

(Joshua POV)

"S-sorry?" vroeg ik. "Wat bedoel je?"

Een kleine jongen stapte naar voren. "Heb geduld, we hebben alle tijd." Hij lachte en hij klonk net als een dolfijn.

"Chenle, maak hem niet bang." zei Taeyong toen.

Ik zuchtte. "Kunnen jullie nu eindeljik vertellen waarom ik hier ben?"

Johnny grijnsde. "Natuurlijk. Om het kort te houden, jij hebt iets wat Lucas graag wilt hebben."

Ik trok een wenkbrauw op en sloeg mijn armen over elkaar. "En wat kan dat zijn?"

"Wendy."

Ik lachte schamper. "Alsof ik dat nog niet wist. En waarom krijg ik dat van jullie te horen en niet van hem zelf?"

Jisung deed nu ook een stap naar voren. "We helpen hem alleen maar." zei hij verdedigend.

"Maar goed, wat willen jullie dan van me?" vroeg ik. Johnny grijnsde opnieuw. "Leuk dat je het uit jezelf vraagt. Kijk, we kunnen het op de makkelijke manier doen. Jij werkt mee en laat Wendy met rust, of-"

Ik onderbrak hem pissig. "Denk je nou echt dat ik dat ga doen?"

 Johnny legde zijn vinger op zijn lippen. "Ssh, laat me uitpraten. Of wij helpen je een handje met het uitmaken. En geloof me dat gaat niet op zo'n plezante manier. En voor Wendy is het dan ook wat minder leuk. En dat wil je toch  niet? Dat Wendy verdrietig wordt? Misschien wel omdat wij haar leugens over jou vertellen?"

Ik fronste en mijn ogen werden donkerder. "Wat denken jullie wel niet? Blijf uit de buurt van Wendy! Dit is iets tussen mij en Lucas. Als je er nu geen problemen mee hebt, zou ik graag vertrekken."

Ik draaide me om en liep naar de deur, maar net voordat ik de kamer kon verlaten, greep Ten mijn arm vast. "Dan weet je wat je te wachten staat." zei hij, met een kleine glimlach.

Ik rolde mijn ogen en trok me los uit zijn greep. Ik verliet de kamer alsof het me niets kon schelen dat ze me zojuist hadden bedreigd. Maar dat was een leugen. Ik was bang.

(Mina POV)

Ik liet me met een plof neervallen op de bank, waardoor iedereen die zich op dat moment in de woonkamer bevond meteen opkeek. Zoals altijd was heel EXO daar, maar nu was Jimin ook weer terug.

Ik zuchtte blij en sloot mijn ogen.

"Waarom ben je zo ontzettend blij aan het glimlachen? Het is echt eng om gewoon random te gaan lachen." D.O. keek me aan met een angstige blik.

Ik lachte om zijn reactie. "Mag ik niet blij zijn dat alles weer compleet is? Iedereen is er weer!"

In de tijd dat Jimin terug was, ben ik alleen maar blij geweest. Alles voelde weer compleet. En Jimin reageerde op me alsof er nooit iets gebeurd was tussen ons. Kan het nog beter?

(Kai POV)

Alles is weer compleet? Iedereen is er weer? Wilde ze mij niet weghebben, dan?

Ik zuchtte toen ik naar haar blije gezicht keek. Ze leek zo blij... Iets wat ik haar nooit zou kunnen maken.

Een stem in mijn achterhoofd vertelde iets anders. 'Dat kun je wel. Als haar beste vriend.'

Ik zuchtte en greep naar mijn haar. Waarom is alles ook zo moeilijk? Was ik te zelfzuchtig? Hoor ik niet blij te zijn als Mina blij is? Ik keek nogmaals naar haar en haar brede glimlach. Langzaam begon het tot me door te dringen.

Ik ben zelfzuchtig geweest.