Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 15

(Mina POV)

Ik was nog steeds diep in gedachten over Kai.

Waarom deed hij dat?

Maar toen ging plotseling de bel. Zuchtend stond ik op en opende ik de deur. "Hal-" Ik kreeg bijna een hartaanval toen er plotseling negen jongens mijn huis in kwamen lopen.

 "Woh, wacht." Riep ik. "Wat doen jullie hier?"

Jimin kwam als laatste binnen en hij gaf me een waterig glimlachje.

"Je ging toch naar de supermarkt? Dit stond niet op het boodschappenlijstje!" Ik gebaarde naar de jongens.

"Ze zijn hier om te helpen." Probeerde Jimin zichzelf te beschermen.

Ik liep door naar de woonkamer, waar alle jongens al een plek op de bank hadden ingenomen. Ik herkende ze meteen nu ik ze aankeek.

Dit waren de mensen die er een paar jaar geleden voor gezorgd hebben dat Yara ontvoerd werd.

Ik ging naast Jimin staan. "Vertrouw je ze nu, serieus?" vroeg ik, terwijl ik naar ze keek. Ze keken allemaal nogal onschuldig om zich heen, maar ik vertrouwde ze voor geen cent.

"Het zou wel moeten." zei Jimin. "Suho zei dat hij ons wilde helpen en ik denk echt dat hij het meende. We zullen daar maar gewoon op moeten vertrouwen."

Jimin liep richting de telefoon. "Wie ga je bellen?" vroeg ik.

"Pizzeria." mompelde Jimin.

Ik fronste. "Dit meen je? In deze situatie denk je aan eten?"

"Geef hem de schuld." Hij haalde zijn schouders op en wees naar Lay.

Ik zuchtte.

De jongens waren allemaal druk aan het praten, toen Luhan plotseling hard opsprak, waardoor iedereen stil werd en naar hem luisterde.

"Wacht, waar is Kai? Hij stond toch aan de goede kant?" vroeg hij.

Toen ik aan Kai dacht, dacht ik meteen terug aan die middag. Ik voelde een koude rilling over mijn rug gaan.

"Wat is er?" vroeg Jimin zachtjes, die meteen bezorgd een arm om me heen sloeg.

"Ik weet het niet zeker, maar..." fluisterde ik.

"Maar wat?" vroeg Suho. De jongens zaten allemaal naar ons toegebogen om te kunnen luisteren.

Ik zuchtte. "Ik geloof dat hij me probeert over te halen om vreemd te gaan."

"Wat?" riep Jimin.

"Ik wist het!" Hoorde ik Tao triomfantelijk roepen. Ik rolde mijn ogen.

"Wat heeft hij gedaan?" vroeg Jimin boos.

"Ik vertel het later wel een keer, dat is nu niet belangrijk." mompelde ik.

Jimin pakte me bij mijn schouders en draaide me om, zodat ik hem aankeek. Hij had een woedende blik op zijn gezicht. "Natuurlijk is dat wel belangrijk! Ik vertrouwde hem!"

Ik keek naar de grond. "Het is op dit moment minder belangrijk dan onze kinderen." zei ik.

Jimin ontspande iets, maar zijn blik bleef gefrustreerd. "Je hebt gelijk."

"Wat als we gewoon in de auto springen en naar ze op zoek gaan?" stelde Kris voor.

"Ik vind het een goed plan." Xiumin haalde zijn schouders op. "Hier zitten heeft ook niet zoveel nut, toch?"

Iedereen knikte. "Laten we gaan dan." zei  Baekhyun. Iedereen stond op en liep weer naar de voordeur. Op dat moment ging de bel.

"Oh, dat is de pizza!" riep Lay blij. Hij deed snel de deur open en pakte de pizza aan. "Hey, Jimin, heb jij geld?" vroeg hij.

Jimin sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd. "Ja, ik kom eraan." riep hij terug. "Ga je mee?" vroeg hij toen.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil hier blijven, voor als de politie misschien informatie heeft."

Jimin fronste. "Ik vind het geen fijn idee om je hier alleen achter te laten."

"Waarom niet? Je was net vier uur weg." zei ik, maar toen zag ik zijn gezichtsuitdrukking. "Het komt door Kai, hé?" vroeg ik.

Jimin keek ongemakkelijk.  "Ik vind het niet fijn om je achter te laten, misschien komt hij wel terug."

Stiekem glimlachte ik. Het was schattig om te zien hoeveel zorgen hij zich maakte om mij.

"Ik blijf bij je." zei Jimin resoluut.

"Nee, je moet mee. Denk je nou echt dat onze kinderen graag gered willen worden door mensen die ze niet kennen? En daarnaast, hij komt waarschijnlijk toch niet terug."

Jimin fronste. "Ik ga je niet achterlaten. Wacht." Hij liep naar de hal bij de voordeur.

Ik rolde met mijn ogen. Hij maakte zich veel te veel zorgen.

Jimin kwam teruglopen en sleurde Tao en Xiumin achter zich aan. Hij duwde ze naar voren. "Zij blijven bij je." Zij hij met een glimlach.

"Jimin, meen je dit? Het is niet nodig." Ik deed mijn armen over elkaar en keek hem aan. Het zag er niet naar uit alsof hij van gedachte ging veranderen.

"Nou, maak er iets leuks van." Hij gaf Tao en Xiumin een bemoedigend schouderklopje. Ze keken alleen maar terug met een boze blik.

Jimin verdween in de hal en een paar seconde later hoorde ik de voordeur dichtvallen.

"Wat zullen we gaan doen?" vroeg ik aan Tao en Xiumin.

Ze grijnsden naar me. "Aangezien jij er voor hebt gezorgd dat we hier bleven, mag jij de hele avond met ons gaan gamen." zei Tao met een blij gezicht.

Nee, nee, dit meen je niet.

"Gezellig, toch?" vroeg Xiumin en hij pakte mijn armen en zette me neer op de bank, waarna hij zelf ook neerplofte op de plek naast me.

En bedankt Jimin.