Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 45

(Mina POV)

De aftiteling vulde het scherm en ik zuchtte opgelucht. Sehun liet me eindelijk los en ik ging rechtop zitten.

Het licht ging aan en Sehun glimlachte. "Het was echt een goede film, alleen ik heb het plot gemist, door jou."

"Er was helemaal niets goeds aan de film." mopperde ik.

Sehun grinnikte. "Je was echt zo bang." zei hij.

"Is dat raar? Jij zou ook bang zijn als er zo'n enge gast je vasthield." zei ik plagend.

Sehun lachte. "Ach, geef toe, zo erg is het nou ook weer niet." zei hij met een gemene glimlach.

Ik haalde mijn schouders op. "Altijd beter dan Kai."

Sehun keek me verbaasd aan. "Kai? Hoezo?"

Ik glimlachte. "Niets."

Ik ging hem echt niets vertellen over mijn problemen.

"Dus... Gaan we nog niets eten halen?" vroeg ik, om het onderwerp te veranderen.

"Goed plan, ik sterf van de honger." zei Sehun en hij wreef over zijn maag.

Ik snoof. "Je hebt drie seconden geleden een hele popcornbak weg zitten eten."

Hij lachte alleen maar en we stapten in de auto. We reden naar een pizzeria en we namen plaats.

Toen we tegen over elkaar zaten, pakte Sehun plotseling mijn hand vast. "Mina, ik moet even wat zeggen." zei hij met een serieus gezicht en ik schrok.

Mijn gezicht werd rood. Wat ging hij zeggen?

"Ik wil nogmaals sorry zeggen en dankjewel voor vandaag. Het spijt me echt heel erg." zei hij.

Waarom verwachtte ik iets anders? Waarom vind ik dit romantisch?

Ik kuchte en ik trok mijn hand uit zijn greep. Gelukkig leek hij het amper op te merken. Mijn gezicht werd weer minder rood en ik glimlachte naar hem.

"Ik ben allang blij dat je weer kan lachen." zei ik.

Sehun keek me recht aan. "Dat is lief." zei hij.

Ik keek snel weg en gelukkig kwam de ober net aanlopen. "Welke pizza wil je?" vroeg ik, zonder Sehun echt aan te kijken.

We bestelden onze pizza's en toen werd ik plotseling gebeld. Ik keek op het scherm en zag dat het Jimin was. "Sehun blijf stil." siste ik en ik nam op.

"Hallo?" zei ik.

"Hey, Mina. Ik vroeg me af waar je was, ik had niet verwacht dat je weg zou zijn." zei Jimin.

Ik had niet verwacht dat hij thuis zou zijn! Nu ziet hij meteen dat ik met Sehun weg ben geweest, ook al was hij er tegen geweest.

"Ow, je bent al thuis?" vroeg ik paniekerig.

"Ja, we waren al klaar met trainen. Ons nieuwe album wordt echt geweldig. Maar waar ben je?" zei hij.

Het viel me op dat als hij over het album praatte dat hij altijd 'nieuwe album' zei en nooit 'laatste'. Waarschijnlijk klonk dat te pijnlijk.

"Ik ben wat eten halen, wil je ook pizza?" vroeg ik.

"Ja, maar als je daar toch bent, zal ik niet naar jou komen? Dan kunnen we samen eten?" Hij klonk hoopvol. Het was ook al best lang geleden sinds we voor het laatst iets samen deden.

Ik glimlachte. "Oké, ik zie je zo." Ik hing op en toen zag ik Sehun. Shit. Ik was hem vergeten.

"Sehun, als je pizza hier is, moet je zo snel mogelijk naar huis."

Hij keek me vragend aan.

"Jimin was het er niet helemaal mee eens." zei ik met een waterige glimlach.