Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 58

(Jackson POV)

De deurbel ging, net een minuut nadat Jimin ons huis had verlaten. Ik rende naar de deur en hoopt dat het Jimin was, die zich toch had bedacht. Ik had niet heel veel zin om morgenochtend vroeg uit mijn bed te komen om een dronken Jimin op te vangen.

Maar toen ik de deur opende, stond Wendy daar. Haar ogen waren rood, maar ze hadden een koppige blik in zich.

"Wendy!" riep ik verbaasd. "Waar kom jij vandaan?"

Ze wreef met haar hand langs haar ogen. "Pap bleef maar huilen, wat het alleen maar erger maakte. Dus ik heb gevraagd of hij me bij Joshua wilde afzetten."

Ik trok mijn wenkbrauw op. "Joshua?"

Ik was altijd heel erg gesteld op Wendy en Felix, dus ik wilde weten waarom ze bij hem was. Hij was toch Felix's beste vriend?

"Ja. Ik heb geen zin om er over te praten. Dat komt later wel." Ze wilde me aan de kant duwen zodat ze er langs kon, maar ik nam haar in mijn armen.

"Ik weet dat je graag sterk wilt blijven, maar af en toe is het oké om te huilen. Ik snap best dat het zwaar voor je is."

Wendy schudde haar hoofd, maar ik zag dat haar ogen weer roder werden. Waarom is ze altijd zo koppig?

"Waar is pap?" vroeg ze toen, terwijl ze rondkeek.

Ik slikte. Ik kon haar niet gaan vertellen dat haar vader naar de bar ging om zijn problemen te vergeten.

"H-hij is gewoon wat aan het regelen. Ik weet ook niet precies wat." Loog ik.

"Wendy!" hoorde ik Lisa toen roepen. Ze rende op haar af en nam haar in haar armen.

"Je zult wel moe zijn. Heb je honger?" vroeg Lisa. Wendy knikte en Lisa nam haar mee naar de keuken.

(Jimin POV)

Ik dronk mijn glas in één teug naar binnen. Nu wachten tot  het binnen kwam. Wachten tot ik al mijn problemen zou vergeten. Wachten tot ik Mina uit mijn hoofd kreeg.

Ik vond het te lang duren en bestelde nog meer glazen. Elke keer als Sehun of Mina in mijn gedachte opkwam, nam ik een slok. Dat was ongeveer elke seconde, dus na een paar minuten stonden er al tien lege glazen op de bar.

Toen ik nog meer bestelde, keek de barman me vreemd aan. Of ik verbeeldde me het, ik weet het eigenlijk niet helemaal zeker, want mijn blik werd steeds waziger.

"Weet je zeker dat je nog meer wilt? Het lijkt alsof je niet heel veel meer kan hebben."

Waarom echode zijn stem zo? Is dat normaal? Wat is er mis met zijn stem?

Ik lachte. "Haha, doe iets aan je stem." mompelde ik. "En ja, ik wil meer. En waar heb je het over, ik kan nog heel veel hebben!"

Ik hoorde ergens ver weg de barman zuchtte en hij liep weg, ik denk om meer te halen.

Maar toen hij terugkwam, had ik mijn hoofd al neergelegd op de bar.

Het was me in ieder geval gelukt. Ze was niet meer in mijn hoofd.

En toen werd mijn blik zwart.

(Jackson POV)

Ik keek op de klok en beet op mijn nagel. Het was nu al vijf uur 's nachts en Jimin was nog steeds niet terug. Zou hij echt zover zijn gegaan?

Wat als er iets mis is?

Na nog tien minuten gewacht te hebben, hield ik het niet meer. Ik greep mijn autosleutels en rende naar mijn auto.

In volle vaart reed ik naar de dichtstbijzijnde bar. Bij de deur twijfelde ik.

Misschien wil hij alleen gelaten worden?

Ik zette dat uit mijn hoofd. Je moet niemand alleen laten in een bar, net na een break-up.

Ik gooide de deur open en scande met mijn ogen de hele bar af. Toen zag ik hem. Zijn hoofd lag op de bar en hij had zijn ogen dicht. Niemand om hem heen leek hem op te merken.

Ik rende erheen. "Is hij nou echt zover gegaan?" mompelde ik tegen mezelf.

Ik probeerde hem wakker te maken. "Jimin?" zei ik zachtjes, terwijl ik hem voorzichtig aan zijn schouder schudde. "Jimin?"

Hij kreunde en draaide zijn hoofd de andere kant op. Ik zuchtte en greep hem in één keer bij zijn schouders en tilde hem op. Hij opende zijn ogen abrupt.

"Wow, doe eens rustig, man." Zijn stem was langzaam en zijn adem rook naar alcohol.

Ik draaide mijn hoofd weg. "We gaan."

Jimin zuchtte en leunde met zijn volle gewicht op mij, toen we de bar verlieten.

Ik tilde hem in mijn auto, op de achterbank, waar hij zichzelf meteen liet vallen op de bank.

Ik reed weg, maar toen opende Jimin zijn ogen wijd. Ik zag aan zijn uitdrukking dat hij nog steeds niet bij kennis was.

"Jimin, wat ga je doen?" vroeg ik, toen hij zijn telefoon uit zijn zak pakte.

Hij zuchtte alleen maar. "Mina bellen."

Zei hij. "Nee!" zei ik, maar het was al te laat. De telefoon ging over en na een tijdje werd er opgenomen.

"Jimin?" Klonk er aan de andere kant van de lijn.

"Ja?" zei Jimin stompzinnig.

"Ja, jij belde me. Misschien moet je dat maar uitleggen." hoorde ik Mina zeggen.

Ik zuchtte, ik wist nu al dat dit slecht ging aflopen.

"Ow ja, Ik wilde gewoon zeggen dat ik wil scheiden." zei Jimin nonchalant. Hij was duidelijk niet bij kennis.

Ik wilde zijn telefoon uit zijn handen grijpen, maar hij hield hem hoog boven zijn hoofd. "Blijf af, ik ben aan het bellen."

Het bleef een tijd stil aan de andere kant van de lijn. "Ik teken het contract niet. Ik wil niet scheiden."