Κρίστειν

Κεφάλαιο 1...

Τρέχω σαν μανιακή. Νιώθω τον πόνο να στάζει πάνω στο σώμα μου. Τα κλαδιά να με χτυπάνε στα πόδια και αίματα να στάζουν απο παντού. Δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Παρόλα αυτά προσπαθώ να πάρω και νιώθω σαν να πνίγομαι . Έχω λαχανιάσει. Το σώμα μου δεν με υπακούει.. νιώθω λες και βλέπω κάποιον άλλο να τρέχει. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Η όραση μου είναι μειωμένη διότι στάζουν δάκρυα από τα μάτια μου και με εμποδίζουν να δω. Σαν ένα καταρράκτη στάζουν: ασταμάτητα και ανεξέλεγκτα. Τα ξανθά μακρυά μαλλιά μου χτυπάνε στην πλάτη μου με ορμή. Ψυθηρίζω στον εαυτό μου:<<μπορείς να το κάνεις... Πρέπει>> η φωνή μου είναι τρεμάμενη. Άμα με βρούν θα με σκοτώσουν... Και πάνω στον φόβο μου κάνω αυτό που δεν έπρεπε.. κοιτάζω πίσω μου. Μετά απο αυτό δεν θυμάμαι τίποτα. Όλα είναι κενά λες και ήμουν μεθυσμένη και έχουν διαγραφτεί από την μνήμη μου. Ένα πράγμα θυμάμαι ..πως βρέθηκα εδω. Πού; Σε ένα δωμάτιο γκρί σκοτεινό. Με γκρι κουρτίνες και ενα πολύ μικρό παράθυρο. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή είναι πως δεν έχει κανονικές πόρτες .. έχει πόρτες σαν αυτές που έχουν στα κελιά των φυλακών. Μαύρα μακρόστενα κάγκελα που σου μαρτηράν πως δεν υπάρχει διαφυγή..Το σώμα μου είναι πασαλημένο στα αίματα και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά στο στήθος μου έτοιμη να βγεί από αυτό, αλλά η ιστορία μου δεν ξεκινά ετσι.. θα σας την διηγηθώ απο την αρχή. Ειμαι η Κριστειν.