<< θυμάσαι το όνομα του χειρουργείου;>> Ρωτάει ο Ντέιβιντ
<< Όχι αλλά θυμάμαι πως με είχαν κλείσει στο δωμάτιο 209..>>
Με κοιτάζουν με σόκ λες και τους είπα: σκότωσα την οικογένεια σας
<< Με ποιους ήσουν;>> Ρωτάει σκληρά ο Μπλέικ
Δεν απαντάω διότι δεν τους εμπιστεύομαι. Εννοώ μπορώ να τους εμπιστευτώ; Και άμα είναι εναντίον μου;
<< Με ποιους ήσουν;>> Ξανα επαναλαμβάβει πιο δυνατά
Δεν απαντάω. Ο Ντέιβιντ έρχεται προς το μέρος μου και με αρπάζει από τα μαλλιά με κοπαναει με δύναμη κάτω μέχρι να βγάλω αίμα. Παρόλα αυτά δεν μιλάω (είμαι τόσο πεισματάρα).
<< Μπλέικ ετοίμασε το δωμάτιο>> λέει φυσικά και αυτός του κάνει νεύμα πως συμφωνεί.
Μέσα στο μυαλό μου τρέχουν ερωτήσεις: ποιο δωμάτιο; Είναι κακοί αυτοί οι άνθρωποι; Θα με σκοτώσουν; Βλέπω εφιάλτη;
Πάω να σηκωθώ και πέφτω πάλι κάτω. Χριστέ μου... Δεν μου αρέσει να είμαι αδύναμη πρέπει να ξαναβρώ την δύναμη μου.
Ακούω το γέλιο του Μπλέικ και του Ντέιβιντ. Ο Ντέιβιντ έρχεται και με σηκώνει με παίρνει στα δύο του χέρια όπως κρατάμε τα μωρά. Το σώμα μου γίνεται άκαμπτο με το άγγιγμα του
<< Μπορώ να περπατήσω>> λέω εκνευρισμένη
<< Άμα σε αφήσω θα πέσεις κάτω και θα σέρνεσαι δεν θα μπορείς να περπατήσεις>> λέει γεμάτος χαρά
<<Άσε με τώρα κάτω>> τον κλοτσάω με δύναμη και με αφήνει
Είμαι τέρμα εξαντλημένη παρόλα αυτά τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Βλέπω τον Ντέιβιντ να με πλησιάζει και μου χώνει μια βελόνα στο χέρι ύστερα από αυτό σκοτάδι
YOU ARE READING
Κρίστειν
Science Fiction> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
