Κρίστειν

Κεφάλαιο 17

Ο ουρανός είναι πανέμορφος. Σε λίγο θα νυχτώσει. Ο ήλιος δύει αργά. Το χρώμα του ουρανού είναι απαλό ροζ και πορτοκαλί. Το ροζ και το πορτοκαλί μπλέκονται μεταξύ τους σαν μια ζωγραφιά. Ο ήλιος εχει αποχρώσεις έντονου πορτοκαλί με πινελιές κίτρινου. Σύντομα θα χαθεί το χρώμα αυτό και θα αντικατασταθεί από έναν μαύρο ουρανό με αστέρια. Και έτσι όπως τον κοιτάζω κάνω όνειρα. Όνειρα για το μέλλον και το παρόν. Λες και είμαι μικρό παιδί ακόμη και δεν έχω τίποτα άλλο στο νου μου. Ζω μέσα στην ξεγνοιασιά και την γαλήνη οταν τον κοιτάζω,έστω και αν αυτό κρατάει ελάχιστα με κάνει να ξεχνάω την πραγματικότητα.

<<Τι κοιτάς τόση ώρα;>> Λέει ξαφνικά ο Κάρτερ και πετάγομαι από τον φόβο μου.

<<Για ποιο λόγο το κάνεις αυτό; Θες να πάθω καρδιά;>> Ρωτάω συγχυσμένη. Αυτός γελάει.

<<Δεν ήθελα να σε τρομάξω.>> Λέει σιωπηλά.

<<Έλα όμως που το έκανες.>> Λέω και γελάμε.

<<Κοιτάζεις τα αστέρια;>> Ρωτάει γεμάτος περιέργεια.

<<Γενικά τον ουρανό.>> Απαντάω αφηρημένα.

<<Μμμ ενδιαφέρον.>> Λέει και ξαπλώνει δίπλα μου.

<<Ξέρεις τα κοιτάζω και φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου. Σενάρια λες και είμαι σε ταινία.>> Λέω με μια μελαγχολία. Εκτός από χαρά όταν κοιτάζω τα αστέρια νιώθω και θλίψη. Νιώθω άδεια. Σαν όλα τα συναισθήματα να μπλέκονται μεταξύ τους και μετά να μένω κενή.

<<Αα ωραία. Βλέπω έχεις και καλλιτεχνική φύση.>> Λέει και εγώ γνέφω καταφατικά μην θέλοντας να στρέψω αλλού το βλέμμα μου.

<<Πρέπει να σηκωθούμε.>> Λέω ξαφνικά και σηκωνόμαστε. Προχωράμε γρήγορα και πηγαίνουμε στο μέρος της Τζέσικας. Ήρθε η ώρα να εφαρμόσουμε το σχέδιο. Είμαστε όλοι σιωπηλοί.

<<Το σχέδιο είναι το εξής: Ο Κάρτερ παίρνει τηλέφωνο το νούμερο που θα του στείλει η Σόνια και λέει πως μας έπιασε. Κατανοητό;>> Ρωτάει η Τζέσικα και γνέφω καταφατικά παρόλο που έχω τόσες ερωτήσεις στο μυαλό μου. Τίποτα δεν είναι κατανοητό πλέον και το σχέδιο φαίνεται εξωπραγματικό. Ο Κάρτερ παίρνει τηλέφωνο και λέει πώς μας έχει αιχμαλωτίσει. Δεν συγκρατώ τιποτα από την συζήτηση διότι το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Ακούω τους φρουρούς να έρχονται προς το μέρος μας.

<<Τζέσικα έρχονται!>> φωνάζω τρομαγμένη.

<<Αυτό θέλουμε.. τώρα κάτσε εκεί που είσαι και περίμενε να μας απαγάγουν.>> λέει και γελάω. Γελάω από την νευρικότητα μου.

<< Ωραίο σχέδιο παιδιά. Υπογράφουμε συμβόλαιο θανάτου έτσι.>> λέει ο Κάρτερ.

<<Εγώ δεν έχω πρόβλημα είμαι ήδη νεκρή>> λέω και γελάω.

<<Έτσι και αλλιώς εσύ είσαι ασφαλής. Δεν θα σε απαγάγουν.>> Προσθέτω. Κοιτάζω τον Κάρτερ.

<<Πίστεψε με θα με απαγάγουν. Δεν με εμπιστεύονται.>> Σχολιάζει αυτός.

Ξαφνικά η συζήτηση μας διακόπτεται και αντικατασταται από φωνές και ουρλιαχτά. Δεν μπορώ να δώ τίποτα.