Πολύ εύκολο ήταν να του ξεφύγω. Μήπως μου έστησε κάποια παγίδα ; Μήπως παραμονεύει κάπου; Μήπως ονειρεύομαι; Τόσα ερωτήματα... Σταματάω να τρέχω και κοιτάζω γύρω μου. Είμαι σε άλλο όροφο , αυτό το ξέρω γιατί κατέβηκα κάτι σκαλιά λίγο πιο πρίν. Καλά πόσους ορόφους έχει αυτό το κτήριο;; ρωτάω αυθόρμητα.
<< Εε γύρω στους 3 σίγουρα..>>ακούω μια γυναικεία φωνή και πετάγομαι πάνω απο τον φόβο
<<Ε-εγω.. Γειά!>> Λέω χαρούμενη. Επιτέλους κάποιος άνθρωπος που απαντά στις ερωτήσεις μου σκέφτομαι
<< Είμαι η Ρόζα.. δεν ήθελα να σε τρομάξω. Τέλος πάντων σε ποιον μιλούσες πριν;>>η φωνή της γεμάτη απορία
Τότε είναι που με χτυπάει σαν χαστούκι η σκέψη :Αν είναι σαν τους άλλους με τις λευκές στολές θα μου κάνει κακό..
<<Όλα καλά;>> Ρωτάει αυτή και με κοιτά. Παρατηρώ τα πανέμορφα πορτοκαλο-κόκκινα μαλλιά της
<<Τι κάνεις εδώ;>> Λέω αυστηρά και την κοιτάζω σοβαρά
<<Σοβαρά τώρα; Επειδή είσαι καινούργια δεν σημαίνει πως μπορείς να με ανακρινεις >> λέει αυτή και χαμόγελα με χάρη.
<<Τι είμαι;>> Ρωτάω μπερδεμένη και ενώνω νευρικά τις δύο παλάμες μου την μια στην άλλη.
<<Δεν έχω πολύ χρόνο .. γι'αυτό άκουσε με θα παρεις το χαρτί που θα σου δώσω και ένα μολύβι και θα γράψεις περιληπτικά τι σημαντικό συμβαίνει κάθε μέρα, πρόσωπα που είδες>> διακρινω άγχος στη φωνή της
<<Γιατί;>> Ρωτάω
<<Τα χάπια..>> λεει φοβησμένη και φεύγει . Μπαίνει μέσα σε ενα δωμάτιο και κλειδώνει την πόρτα
YOU ARE READING
Κρίστειν
Science Fiction> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
