Είχα πέσει κάτω. Τα πόδια μου με σκότωναν. Πονάγανε πάρα πολύ. Έπαιρνα βαθιές ανάσες και έβηχα. Έφτηνα αίματα. Έκλεισα τα μάτια μου και υποδέχθηκα το σκοτάδι.
<< Κρίστειν! Κρίστειν!>>
<<Τι;>>
<< Σε αγαπώ>>
Κοιτάζω τον Άλεξ. Τα μάτια μου έτοιμα να δακρύσουν. Τρέχω προς το μέρος του.
<< Μωρό μου σε αγαπάω και εγώ>> λέω και τον παίρνω μια σφιχτή αγκαλιά. Αφήνω τα δάκρυα να πέσουν απο τα μάτια μου.
<< Σταμάτα, δεν με αγαπάς!>> λέει αυτός αυστηρά
<< Πώς ήρθες εδώ;>> Ρωτάω με περιέργεια
<< Με παράτησες εκεί να πεθάνω!>> Φωνάζει και απομακρύνεται από εμένα
<< Προσπάθησα να σε βοηθήσω..>>λέω
Αυτός με κοιτάζει έρχεται πάλι κοντά μου και μου ψυθηρίζει:
<<ξύπνα!>>
<< Τι λές Άλεξ;>>
<<Ξύπνα! Ξύπνα>>Η φωνή ακούγεται άγνωστη. Δεν είναι του Άλεξ
<< Καιρός ήταν>> λέει μια γυναίκα άγνωστη
<< Τι; Που είμαι; Ποιά είσαι;>>
<<Ηρέμησε>> λέει αυτή απαλά
Τρέμω απο τον φόβο. Την κοιτάζω. Είναι όμορφη κοπέλα.
<< Θα μου πεις;>> Φωνάζω. Αυτή τοποθετεί το δάχτυλο της στο στόμα μου σαν να μου λέει: "κάνε ησυχία"
YOU ARE READING
Κρίστειν
Science Fiction> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
