Κρίστειν

Κεφάλαιο 27

Ο,τι και να πω στον εαυτό μου δεν με ηρεμεί. Τα αίματα συνεχίζουν να στάζουν από πάνω μου και το μπράτσο μου είναι φαγωμένο στην κυριολεξία. Αυτός που με κρατάει και με τρώει είναι ο Στίβεν. Θα έπρεπε να έχει πεθάνει. Πως ζεί ακόμη; Είναι μεταλλαγμένος. Θέλει να με φάει ζωντανή. Προσπαθώ να πάρω ανάσες, να σκεφτώ λογικά. Το σώμα μου υποκύπτει σιγά σιγά στον πόνο.

<<ΣΤΊΒΕΝ ΕΊΜΑΙ Η ΚΡΊΣΤΕΙΝ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!>> Ουρλιάζω και αυτός σταματάει για λίγο. Με κοιτάζει. Η ένταση της κατάστασης κορυφώνεται.

<<θέλω αίμα.>> Λέει και με δαγκώνει. Ο πόνος είναι αφόρητος. Νιώθω πως είμαι τρελή. Γιατί είναι εδώ ο Στίβεν; Αναρωτιέμαι. Αυτός γρυλίζει και προσπαθεί να κόψει την πέτσα μου σαν να είναι κομμάτι κρέατος. Του ρίχνω μια μπουνιά και αυτός με χτυπάει. Αρχίζω να αποκτάω πίσω τις δυνάμεις μου. Ξεπερνάω το σοκ που με κυρίευσε .Τον χτυπάω με δύναμη. Έτσι και αλλιώς είναι ο μόνος τρόπος να σωθώ από εδώ μέσα. Όταν επιτέλους καταφέρω να τον εξαντλήσω βάζω τα δύο χέρια μου στον λαιμό του και αρχίζω να τον πνιγώ. "Δεν είναι ο Στίβεν που ξέρεις. Είναι ένα τέρας" επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Σφίγγω πιο πολύ τα χέρια μου και αντικρίζω την ζωή να φεύγει από μέσα του. Ένα κομμάτι μου βλέποντας το τι έκανα θέλει να κλάψει και το άλλο δεν αισθάνεται τίποτα. Νιώθω ένα κενό στο στήθος μου. Αφήνω το άψυχο σώμα του να πέσει στο κρύο πάτωμα. Φεύγω από το δωμάτιο και αρχίζω να τρέχω. Που είναι πια η Άρια και ο Κάρτερ; Και που είναι η Τζέσικα; Ο Μπλέικ δεν με έχει κυνηγήσει ακόμη άρα κάτι ετοιμάζει. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Σταματάω ξαφνικά έξω από μια λευκή πόρτα που ακούγονται θόρυβοι και ουρλιαχτά. Ποιός να είναι; Προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα αλλά είναι καλά κλειδωμένη.

<<Έρχομαι να σας σώσω!>> Λέω πιστεύοντας πως είναι οι φίλοι μου. Ρίχνω όλο το βάρος μου πάνω στην πόρτα και την σπάω. Αυτό που αντικρίζω με κάνει να κοκκαλώσω. Θα με σημαδέψει για μια ζωή.