Κρίστειν

Κεφάλαιο 6

Προχωράμε εδώ και αρκετή ώρα. Είναι νύχτα και είμαστε άιϋπνες. Δεν μιλάει καμία απο μας εδώ και πολύ ώρα. Ακούγονται κάτι γρύλοι στο βάθος. Παίρνω μερικές ανάσες και απολαμβάνω τον κρύο αέρα που χτυπάει το σώμα μου και το πρόσωπο μου. Πάνω στον ουρανό υπάρχουν αστέρια. Μου αρέσει να τα κοιτάζω γιατί μου θυμίζουν πως υπάρχει μέλλον και πως μία μέρα θα μπορώ να κάτσω να τα κοιτάξω χωρίς να φοβάμαι και να ανησυχώ για τίποτα. Με κάνουν να νιώθω σαν μικρό παιδί ξανά. Ένα παιδί που είναι στην αγκαλιά των γονιών του. Προστατευμένο και χαρούμενο.

<<Που πάμε τώρα;>> Ρωτάει η Σόνια και χασμουργιέται. Λογικό να είναι κουρασμένη .

<< Θα πρέπει να βρούμε ένα αυτοκίνητο>> λέω αποφασιστικά. Με κοιτάζουν και οι δύο σαν να τους είπα κάτι κακό. Πως κάνουν έτσι; Χωρίς αυτοκίνητο δεν θα φτάσουμε. Είναι η μόνη μας επιλογή.

<<Είσαι σοβαρή Κρίστειν;>> Ρωτάει η Τζέσικα. Φαίνεται αρκετά εκνευρισμένη.

<<Κρίστειν δεν πας καλά>> Σχολιάζει η Σόνια.

<<Εσείς επιλέξατε να γίνετε ομάδα μαζί μου και πρέπει να με στηρίξετε. Άμα δεν θέλετε να έρθετε καλώς. Μείνετε εδώ και θα σας βρώ εγώ αργότερα.>> Λέω και σφίγγω την μπουνιά μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έρχονται μαζί μου. Θα τους προστατέψω άμα χρειαστεί. Κοιτάζονται μεταξύ τους. Έπειτα κοιτάζουν εμένα.

<<Θα έρθουμε>> λένε αποφασιστικά. Είμαστε πάλι σιωπηλές και η καθεμία βυθισμένη στις σκέψεις της. Τι μπορεί να σκέφτονται άραγε; Βλέπω ευθεία μπροστά ένα λευκό σπίτι και χαμογελάω.

<<Η λύση στα προβλήματα μας>> Λέω και τα κορίτσια γελάνε. Δίπλα στο σπίτι υπάρχει ένα μαύρο ευρύχωρο αμάξι. Αυτό ήταν πανεύκολο. Πηγαίνω προς την μεριά του αμαξιού. Τραβάω την πόρτα του οδηγού με μανία. Είναι κλειδωμένο. Η μόνη μου επιλογή είναι να σπάσω την πόρτα. Νιώθω μια παρουσία από πίσω μου.

<<Κορίτσια;>> Φωνάζω. Καμία απάντηση.

<<Κορίτσια έλεος κόψτε την πλάκα>> λέω και αναστενάζω. Ακούω κάτι ουρλιαχτά και με το που γυρνάω το κεφάλι μου προς την μεριά τους ουρλιάζω και εγώ.