Κρίστειν

Κεφάλαιο 8

Οι πιο πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί αποκάλεσα αυτό που έκανα χαζομάρα. Και δίκιο θα έχουν που θα αναρωτιούνται... Έτρεχα αρκετή ώρα και όλο έπεφτα πάνω σε δωμάτια σαν το δικό μου ή με λευκές πόρτες. Μα καλά είμαι στην φυλακή ή στο τρελοκομείο;; Ή με έχουν απαγάγει; Τώρα περνάν όλα αυτά από το κεφάλι μου. Παίρνω μια ανάσα και προχωράω με γρήγορους βηματισμούς μέχρι που βλέπω την έξοδο. Τα μάτια μου έτοιμα να κλάψουν απο τα πολλά συναισθήματα. Τα κατάφερα! Θα πάω σπίτι μου.. στην οικογένεια μου... Όπα! Είχα ξεχάσει τελείως την οικογένεια μου. Ήμουν τόσο απορροφημένη και τρομαγμένη που ειχα ξεχάσει ότι έχω ζωή έξω από εδώ. Χωρίς άλλες σκέψεις βγαίνω έξω.. αλλά όπως καθε ιστορία έχει τα καλά της έτσι έχει και τα κακά της. Με το που τα γυμνά μου πόδια ακουμπάνε το καταπράσινο χορτάρι ακούγεται ένας συναγερμός. Ο ήχος είναι βάσανο στα αυτιά μου.. Σάν να μου φωνάζει: έχασες! Έχασες! Παρόλα αυτα δεν σταματάω την προσπάθεια για απόδραση. Βλέπω ευθεία μπροστά μου ενα τοίχο πέτρινο.. δεν θα τον είχα παρατηρήσει πιο πρίν. Αυτό θα είναι εύκολο! Λέω και χαμογελάω μόνη μου.. τρέχω προς την κατεύθυνση του τοίχου μέχρι που ακούω: <<μην κουνηθείς αλλιώς είσαι νεκρή>>
Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω 3 φύλακες... Που να ήξεραν πως έχω πάρει μαθήματά αυτοάμυνας λέω μέσα στο κεφάλι μου. Ότι φοβάμαι.. φοβάμαι αλλά δεν μπορώ να χάσω την ευκαιρία αυτή. <<Αφήστε την! Θα την αναλάβω εγώ!>>φωνάζει ένας άλλος που βγήκε πριν λίγο έξω.. αυτοί φεύγουν. Αυτός με πλησιάζει και παρατηρώ πως είναι το αγόρι με τα πράσινα μάτια.... Καλά.. ήταν απίθανο που σε κάθε άβολη στιγμή μου ήταν παρόν αυτός: όταν μου έκανε την ένεση και μου απάντησε στην ερώτηση μου, όταν έπεσα πάνω του και τώρα εδώ....