Κρίστειν

Κεφάλαιο 15

Ο "άνθρωπος" με τα κόκκινα μάτια μας κοιτάζει. Αρχίζουμε και τρέχουμε και σταματάμε δίπλα σε ένα μεγάλο δέντρο κοντά στον τοίχο του ιατρείου. Ο Ντέιβιντ με ακινητοποιεί στο δέντρο.

<< Κάνε ησυχία! Άμα δεν ακουγόμαστε θα δυσκολευτεί να μας βρει>> λέει και με κοιτάζει. Τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Πρώτα το σκάω απο αυτό το ιατρείο μόνο για να ξανά έρθω εδώ. Η εικόνα του παιδιού που είδα να πεθαίνει στοιχειώνει το μυαλό μου ξανά και ξανά. Νιώθω ενοχές για τον θάνατο του.

<<Σσσσ>> ψυθηρίζει ο Ντέιβιντ

Ο άνθρωπος ή όπως τον αποκαλώ τέρας πέρασε απο το μέρος μας. Τώρα στεκόταν δίπλα μας. Θα μας φάει;

<< Κάνε στην άκρη>>λέω απότομα στον Ντέιβιντ και αυτός διστακτικά φεύγει. Ο άνθρωπος αγριέυει. Βλέπω το δέρμα της να ξεφλουδίζει και το αίμα απο το παιδί πασαλημένο στα μάγουλα της.

<<Θέλω αίμα!>> Λέει και με πλησιάζει πιο πολύ

<< Τρέχα Ντέιβιντ>> λέω και αυτός δεν κουνιέται

<< Θα σε περιμένω>> λέει

<<Σκάσε και τρέχα!>> Επιμένω και αυτός απομακρύνεται ελάχιστα.

Ο άνθρωπος ετοιμάζεται να με δαγκώσει. Την κλοτσάω με δύναμη και την ρίχνω κάτω. Αυτή με χτυπά αμέσως και με βάζει εμένα κάτω.

<< Ντείβιντ!! Έχεις μαχαίρι;>> Φωνάζω ξέπνοη και ελπίζω να με άκουσε

<< Μου είπες να φύγω θυμάσαι;;>> Λέει ειρωνικά

Σοβαρά τώρα;

<< Αχχ φέρτω μου!!>>

Η κοπέλα αρχίζει να μου δαγκώνει το χέρι.

<<Ααα άκου δεν θέλω να σε σκοτώσω άσε με ήσυχη>>

<<Θέλω αίμα>> λέει και με δαγκώνει άλλη μια φορά

<< Ντείβιντ φέρε μου το μαχαίρι τώρα!!>>

<< Πες το ευγενικά>> λέει χαλαρός σαν να μην βλέπει τι γίνεται.

<< Σε Παρακαλώ το μαχαίρι;>> Λέω εκνευρισμένη

<<Ποια ήταν η πρώτη λέξη;>>

<< Σε παρακαλώ>> λέω και αυτός αμέσως αρπάζει την κοπέλα που προσπαθούσε να μου πιει το αίμα. Αυτή αρχίζει να τρέχει μακριά.

<<Είσαι μεγάλος βλάκας!>> Λέω τσαντισμένη. Ποιός νομίζει ότι είναι;