Κρίστειν

Κεφάλαιο 36

* 3 χρόνια αργότερα*
Μένω σε ένα ξενοδοχείο που κατασκευάσαμε όλοι μαζί. Μας πήρε δύο χρόνια αλλά τουλάχιστον το κατασκευάσμε. Ακόμα δεν έχουμε πολλές πολυτέλειες όπως είχαμε παλιά. Βέβαια μόνο το σκεπτικό πως έχουμε σπίτι είναι ήδη μια πολυτέλεια για εμένα.

<<Καλημέρα>> μου λέει η φίλη μου η Τίνα. Μένει μαζί μου στο ίδιο δωμάτιο. Είμαστε πολύ καλές φίλες.

<<Καλημέρα>> λέω χαρούμενη

<<Πάω να δώ την οικογένεια μου>> λέει η Τίνα και εγώ κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Η Τίνα ήταν πολύ τυχερή κοπέλα. Οι γονείς της την λάτρευαν, είχαν δικό τους σπίτι και γενικά δεν ειχε χάσει πολλούς δικούς της ανθρώπους. Μόνο την αδελφή της κάτι που την στεναχωρούσε συχνά. Όσο για εμένα μου πήρε λίγους μήνες να ξεπεράσω όλες τις απώλειες της οικογένειας μου και του Ντέιβιντ. Συχνά έβλεπα εφιάλτες και ξύπναγα ουρλιάζοντας ή κλαίγοντας. Ο πόλεμος με το εργαστήριο που έφτιαχνε τον ιό δεν ειχε τελειώσει. Εγώ είχα έναν στόχο: να πάω πίσω στο εργαστήρι και να σταματήσω αυτή την τρέλα. Πολλοί θα με αποκαλούσαν τρελή και φαντασμένη. Ίσως είμαι και τα δύο. Έβαλα τα μαύρα ρούχα μου( μια κολλητή μπλούζα και ένα σφιχτό τζιν και μποτάκια με τακούνι) και ετοιμάστηκα να πάω να πάρω εκδίκηση. Άφησα ενα σημείωμα στην Τίνα και πήρα όσες προμήθειες μπορούσα μαζί μου. Ξεκίνησα να περπατάω στο σκοτάδι. Το μόνο που ξεχώριζε ήταν τα ροζ κοντά μαλλιά μου. Τα έκοψα και τα έβαψα με μια μπογιά της Τίνας πριν μια εβδομάδα. Ήμουν έτοιμη για όλα. Άφησα το μεθυστικό άρωμα της νύχτας και τον παγωμένο φρέσκο αέρα να με παρασύρουν σε έναν δρόμο που έπρεπε να διασχίσω μόνη μου. Έναν μοναχικό δρόμο και ταυτόχρονα έναν δρόμο που θα καθόριζε την ζωή μου.