Κρίστειν

Κεφάλαιο 16

Ήταν απο τις τυχερές μου μέρες που δεν ήμουν δεμένη στο κρεβάτι. Με άφηναν ελεύθερη να πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο προφανώς με κλειδωμένη την πόρτα. Παρόλα αυτά ένιωθα τόσο ευγνώμων για αυτό. Με είχαν αφήσει να ξεκουραστώ κάτι που ήταν περίεργο. Τις σκέψεις μου διέκοψε η πόρτα η οποία άνοιξε με φόρα. Ο Τζέικ μπήκε μέσα και με άρπαξε βίαια απο τα μαλλιά, με τράβηξε εξω απο το δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα.

<<Τι κάνεις;>> Ρώτησα εκνευρισμένη

<<Άργησες και πίστευα πως δεν θα έρθεις>> είπε με γλυκιά φωνή

<<Δεν είχα σκοπό να έρθω>> είπα και αγνόησα την γλυκιά φωνή του

<<Κρίστειν... Θέλω να με ακούσεις.. ξέρω ότι έχουν συμβεί πολλά και με μισείς αλλά τα κάνω για εσένα... Θα σε σκοτώσουν αλλιώς>>

Είναι τρελός. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τι βλακείες λέει; Αχχ θεέ μου.

<<Ο μόνος που με σκοτώνει είσαι εσύ. Εκτός αμα ξέχασες τα καθημερινά βασανιστήρια που μου κάνεις!>> Είπα γεμάτη μίσος

<<Κ-κριστειν, κάνε υπομονή.. όλα γίνονται για κάποιο λόγο.. δεν μπορώ να σου πω παραπάνω λυπάμαι αλλά θα σε βοηθήσω>> πρώτη φορά είδα τόσο συναίσθημα πάνω του... Συναίσθημα θλίψης

<< Βγάλε με απο την φυλακή που είμαι! Και πήγαινε με στην οικογένεια μου άμα θες να βοηθήσεις κάπου!>> Δεν ήξερα πλέον άμα είχα θυμό ή θλίψη πάνω μου.

<<Δεν το καταλαβαίνεις; Είναι όλοι νεκροί!! Μόνο αυτοί που είναι εδώ μέσα είναι ασφαλείς>>

<<Τι μπούρδες λες; Είναι ζωντανοί όλοι! Και εδώ δεν υπάρχει ασφάλεια μόνο βία!>>

<<Κρίστειν, υπάρχουν ιοί εκεί έξω και σε λίγα χρόνια θα αφανιστεί όλη η ανθρωπότητα... Μόνο αυτοί με υπερδυνάμεις θα επιζήσουν. Ο κόσμος καταστρέφεται σιγά-σιγά>>είπε με σοβαρό τόνο

<<Η οικογένεια μου ζεί!! Και έχεις  πραγματικά τεράστια φαντασία Τζέικ>>

<<Πρέπει να φύγω!>> Λέει αυτός και με οδηγεί στο δωμάτιο μου. Κλειδώνει την πόρτα και με αφήνει μόνη μου στο απέραντο σύμπαν μου που είναι γεμάτο με σκέψεις και ερωτήματα.