Η φωνή ήταν του Ντέιβιντ. <<Αρχίζουμε να προχωράμε>> είπε μονότονα. Με αυτό ανατρίχιασε το σώμα μου. Ήθελε να πάμε προς το χειρουργείο απο το οποίο απέδρασα για να σώσουμε όσους είναι ακόμα ζωντανοί.
Πήγα προς το μέρος του Ντέιβιντ. Δεν ήξερα πως να αρχίσω την συζήτηση. Τι να πώ; Γεια;
<< Δεν δαγκώνω πες το..>>σχολιάζει και γελά
<<Γ-γεια>> λέω άβολα
<<Γ-γεια>> λέει και μιμείται την φωνή μου
<<Κόφτω..>> λέω ντροπιασμένη. Δεν τα πήγαινα και πολύ καλά με την επικοινωνία ήμουν ντροπαλή και ας μην το έδειχνα.
<<Η προσπάθεια μετράει>> λέει και γελάω
Ήταν ευχάριστη η διαδρομή με τον Ντέιβιντ. Πέρασε γρήγορα. Σχεδόν ξέχασα πως πάμε να σκοτώσουμε κάτι ανθρώπους που έχουν τον ιό R2.
<<Φτάσαμε>> λέει ο Μπλέικ. Ιουυ ξέχασα ότι είναι μαζί μας.. ανάθεμα!
<< Και εγώ αυτό λέω κάθε μέρα που τον βλέπω>> μου ψυθήρισε ο Ντέιβιντ.
<< Πως γνωριστήκατε;>> Ρωτάω με απορία
<<Είμαστε αδέρφια>> λέει αυτός. Τι;;; Αδέρφια;; Έχω φρικαρει. Πως γίνεται αυτό;
<< Λοιπόν αρκετά η συζήτηση! Χωριζόμαστε! Ντείβιντ και Κρίστειν θα πάτε δεξιά και εγώ με τον Μπλέικ θα μείνουμε εδώ μέχρι να φτάσουν και οι άλλοι.>> Λέει η Τζάσμιν
Αρχίζουμε να προχωράμε με τον Ντέιβιντ. Δεν ήμουν τόσο έτοιμη.
<< Μην ανησυχείς>> μου λέει καθησιχαστικά. Ακόμα ένιωθα άβολα πόσο μάλλον τώρα που ήταν απόγευμα.
Η ατμόσφαιρα ήταν τέρμα ανατριχιαστική. Ο ουρανός είχε ένα γκρίζο χρώμα. Αυτό που έχει λίγο πιο πριν αρχίσει να βρέχει. Έξω απο το χειρουργείο υπήρχαν παρατημένες ενέσεις και αίματα. Υπήρχαν και δύο νυστέρια.
<<Ααα!!! Βοήθεια!>> Ακούστηκε ένα παιδί να ουρλιάζει. Είχα παγώσει. Τι μπορεί να κάνουν σε ένα παιδί;; Ρώτησα τον εαυτό μου
YOU ARE READING
Κρίστειν
Science Fiction> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
