Κρίστειν

Κεφάλαιο 15

<<Το εργαστήρι αυτό θα γίνει δικό σου.>> Λέει μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου.

<<Δεν θέλω.>> Απαντάει μια φωνή που ανήκει σε μια κοπέλα ίδια με εμένα αλλά σε μικρότερη ηλικία. Είμαι εγώ παιδί. Έχω ξανθά μακριά μαλλιά και κρατάω στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαύρο γατάκι. Το χαϊδεύω.

<<Σταμάτα αυτές τις μπούρδες. Θα πάρεις το εργαστήρι και θα συνεχίσεις το έργο μου θέλεις δεν θέλεις.>> Λέει η ίδια φωνή που άκουγα πριν. Κοιτάζω να δώ ποιός το είπε και συναντώ ένα ζευγάρι μαύρα μάτια. Είναι ο πατέρας μου. Τρέμω από τον φόβο μου.

<<Δεν θέλω ψιθυρίζω και απομακρύνομαι από τον πατέρα μου. Ο φόβος με έχει κυριεύσει.

<<ΑΡΚΕΤΆ!>> Φωνάζει ο πατέρας μου και αρπάζει το γατάκι από την αγκαλιά μου. Εγώ ουρλιάζω από την ταραχή μου και αυτός με ρίχνει κάτω βίαια. Πατάει το γατάκι με δύναμη κάτω και ύστερα το μαχαιρώνει. Βλέπω το πλασματάκι να σπαρταράει για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα την ζωή να φεύγει από μέσα του, όπως φεύγει και η δική μου. Το αίμα του έχει απλωθεί στο λευκό πάτωμα. Σοργιάζομαι σε μια γωνιά και κλαίω. Είχα δεθεί με αυτό το γατάκι. Ήταν η παρέα μου σε όλα τα άσχημα παιδικά μου χρόνια. Το αγάπαγα αφάνταστα.

[•••]

<<Ξύπνα Κρίστειν.>> Ακούω μια φωνή που δεν ανήκει στον πατέρα μου. Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και βλέπω πως είμαι στο αμάξι ακόμα. Αντικρίζω τον Κάρτερ δίπλα μου. Που είναι οι άλλοι;

<<Είμαι τρελή>> ψιθυρίζω στο αυτί του. Η φωνή μου είναι τόσο αδύναμη. Ίσα ίσα που ακούγεται.

<<Δεν είσαι. Έβλεπες εφιάλτη απλά.>> Λέει και με χαϊδεύει στο κεφάλι απαλά και προσεκτικά λες και είμαι κάποια πορσελάνινη κούκλα που πρόκειται να σπάσει εάν βάλει περισσότερη δύναμη.

<<Δεν ένιωθε σαν εφιάλτης. Είναι ανάμνηση.>> Λέω σιωπηλά.

<<Σσσσσ>> λέει αυτός.

<<Πρέπει να πηγαίνουμε.>> Λέω αποφασιστικά.

<<Όχι. Πες μου τι έγινε. Είμαι εδώ για εσένα.>> Λέει ο Κάρτερ και δάκρυα απειλούν να πέσουν από τα μάτια μου.

<<Πάμε>> λέω αγνοώντας το ενδιαφέρον του.