Κρίστειν

Κεφάλαιο 12

⚠ Η σκηνή θα εχει αστεράκι στην αρχή και στο τέλος ώστε όποιος θέλει να μπορεί να την προσπεράσει διότι έχει κάποια βίαια σημεία

Σας έχω πει ποτέ πόσο βίαιοι είναι οι άνθρωποι; Πόσο άσχημα πλάσματα είναι;; Αυτό το κατάλαβα σήμερα... Είμαι δεμένη στο κρεβάτι και προσπαθώ να φανώ δυνατή. Με είχε τρομάξει το βλέμμα τους αλλά δεν τους πήρα στα σοβαρά... Ο Τζέικ με κοιτάζει και νιώθω το σκληρό βλέμμα του να καίει το δέρμα μου. Με πλησιάζει . **Με βρέχει με έναν παγωμένο κουβά νερό στο σώμα και τρέμω ολόκληρη. Παρόλα αυτά δεν τον παρακαλάω να σταματήσει γιατί δεν θα το κάνει και το ξέρω. Έχει φύγει απο μέσα του το συναίσθημα. Με ξανα βρέχει αλλά αυτή την φορά στο πρόσωπο. Η αναπνοή μου επιταχύνεται. Το δέρμα μου εχει ανατριχιάσει και νιώθω σαν να μην είναι δικό μου. Με κοιτάζει με ένα κενό βλέμμα σαν να μην είναι ο ίδιος παρόν αλλα μια πιο σκοτεινή πλευρά του. Ο γιατρός ή αυτός που μοιάζει με γιατρό ακονίζει ένα μαχαίρι και του το δίνει. Ο Τζέικ παίρνει το μαχαίρι και με καρφώνει στα χέρια και στα πόδια ενω εγω ουρλιάζω σαν άγριο ζώο που το πάνε για σφαγή. Το αίμα στάζει από πάνω μου. Τον κοιτάζω και αμα είχα μιλιά τώρα θα έλεγα:<<Είσαι άθλιος και εύχομαι να πεθάνεις>> αλλά δεν έβγαιναν λέξεις απο το στόμα μου. Και εκεί που πίστεψα πως θα τελειώσει ο πόνος τον βλέπω να κρατάει ένα μηχάνημα σαν όπλο ή φακό δεν μπορούσα να διακρίνω τα μάτια μου ήταν έτοιμα να κλείσουν απο στιγμή σε στιγμή. Να υποδεχθούν το φώς του παραδείσου. Ο γιατρός μου σκίζει την μπλούζα και ο Τζέικ τοποθετεί το μηχάνημα πάνω στο στομάχι μου. Νιώθω κρύο να διαπερνά το σημείο του σώματος μου που ακουμπά το μηχάνημα. <<Τι είναι;>> Καταφέρνω να πω. Καμία απάντηση. Τότε είναι που νιώθω ρεύμα να με διαπερνά. Δεν είναι πολύ δυνατό αλλα αρκεί για να μου προκαλέσει πόνο. <<Σταμάτα, σταμάτα... Τ-τζεικ>>αυτός τοποθετεί το μηχάνημα κοντά στο στήθος μου.  Θα με σκοτώσει. Αλλά απλά χαμογελά**. Και λέει με δυνατή φωνή <<θα συνεχίσουμε αύριο..>> βήχω σαν τρελή