Κρίστειν

Κεφάλαιο 6

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι ξαπλωμένη σε ενα κρεβάτι. Είμαι δεμένη. Αχχ πάλι τα ίδια. Απέδρασα απο το χειρουργείο για να τραβάω τα ίδια... Τόσο άσχημη ήταν η μοίρα μου;

<< Καλημέρα>> λέει ο Ντέιβιντ

<< Τι ζόρι τραβάς;>> Ρωτάω εκνευρισμένη

<< Ήρεμα>> λέει λες και είμαι κανένα μικρό παιδί

<<Βούλωσε το>> φωνάζω

<< Απάντησε μου σε μια ερώτηση και θα σε αφήσω ήσυχη>> λέει θλιμμένος

<< Τι;>>

<< Ποιοι ήταν μαζί σου στο δωμάτιο.. στο ορκίζομαι δεν είμαι εναντίον σου>> λέει με σοβαρότητα

<<Άλλο λέει η συμπεριφορά σου.. δεν θα με είχες δεμένη αμα ήμασταν στην ίδια ομάδα>> λέω σκληρά

<< Είσαι λίγο επικίνδυνη>> λέει

<< Λοιπόν λύσε με, θα εργαστώ μαζί σας και θα σου πω όταν νιώθω έτοιμη>>

<< Εντάξει >>λέει και με λύνει

Άρχισα να τον συμπαθώ. Έτσι και αλλιώς ηταν ο μόνος που είχα όλοι οι δικοί μου είχαν μείνει πίσω. Τον Μπλέικ δεν τον εμπιστεύομουν. Σηκώνομαι απο το κρεβάτι και τον κοιτάζω

<<Πες μου τι γνωρίζεις, τι έχει γίνει στον κόσμο>> λέω γεμάτη αγωνία

<<ο κόσμος έχει καταστραφεί. Όλοι πεθαίνουν απο έναν ιό. Τον ιό αυτό τον λέμε : R2 οπως κατάλαβες τον σχεδίασαν άνθρωποι για να μειωθεί ο πληθυσμός.. και το κατάφεραν. Εδώ που βρίσκεσαι τώρα είναι δωμάτια που κατασκευάσαμε εγώ και ο Μπλέικ και είναι για ανθρώπους που δεν έχουν μολυνθεί>>

<< Πώς καταλαβαίνεις άμα κάποιος έχει μολυνθεί;>>

<<Το δέρμα του αρχίζει να ξεφλουδίζει και έχουν μια τρελή όρεξη για αίμα>> τα μάτια μου πετάγονται ως ένδειξη τρόμου. Αυτό έπαθε ο Άλεξ πριν πεθάνει; Σκέφτομαι

<< Όχι>> απαντάει ο Ντέιβιντ

<< Τι;>> Ρωτάω γεμάτη περιέργεια

<< Δεν έπαθε αυτό..>> απαντάει αυτός. Διαβάζει το μυαλό μου;

<< Ναι>> απάντησε και εγω αρχίζω να τρέχω. Τι είναι; Πως το κάνει;