Κεφάλαιο 2

64 5 0
                                    

Είμαι ακόμα ξαπλωμένη στα χώματα. Πολύ αδύναμη και κουρασμένη για να κάνω την παραμικρή κίνηση.

<< Πώς βρέθηκες εδώ;>> Ρωτάει προβληματισμένη

<< Εσύ πως με βρήκες;>> Ρωτάω αγνοώντας την ερώτηση της.

<< Πραγματικά δεν ξέρεις να σέβεσαι..>> λέει ενοχλημένη

Σηκώνομαι με δυσκολία και της αρπάζω με βία το κεφάλι. Της κάνω κεφαλοκλείδωμα και την ρωτάω με άγριο τόνο:<< πως με βρήκες;>> Αυτή με κοιτάζει ελαφρώς φοβισμένη

<< Φώναζες στον ύπνο σου και ήρθα να δω άμα είσαι καλά.. Ξέρεις εδώ μένω.. λίγο πιο κάτω>> λέει απαλά

<< Μου κάνεις πλάκα; Εγω δεν βλέπω κανένα σπίτι εδώ κοντά και τι έλεγα στον ύπνο μου;>>φωνάζω

<< Θα στο δείξω το σπίτι και φώναζες προσπάθησα να σε σώσω αλλά δεν τα κατάφερα και κάτι για έναν Άλεξ>> λέει ανυσηχημένη. Σταματάω την λαβή που της είχα κανει ( το κεφαλοκλείδωμα) και αυτή είναι έτοιμη να πέσει κάτω. Κοκκινίζουν τα μάγουλα μου οταν συνειδητοποιώ πόσο ρεζίλι είχα γίνει. Την πιάνω απότομα απο την μέση

<< Μην το πεις σε κανέναν..>> λέω με μυστικιστικό τόνο. Είχα χάσει τα λογικά μου; Βλέπω έναν άνθρωπο να τρέχει προς το μέρος μου... Χριστέ μου!

ΚρίστεινDonde viven las historias. Descúbrelo ahora