Κρίστειν

Κεφάλαιο 22

<<Το εργαστήρι σου ανήκει. Κάνε αυτό που πρέπει.>> Λέει ο πατέρας μου.

<<Όχι!όχι! όχι!>> Φωνάζω και δάκρυα πέφτουν ασταμάτητα από τα μάτια μου.

<<Κρίστειν είσαι ένα αχάριστο πλάσμα. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι γιατί εγώ και η μητέρα σου αυτό κάνουμε. Δεν είσαι κόρη εσύ. Είσαι αξιολύπητη. >> Φωνάζει ο πατέρας μου και εγώ τρέμω από τον φόβο μου. Κοιτάζω τον άνθρωπο μπροστά μου που με δυσκολία στέκεται στα πόδια του. Ο πατέρας μου θέλει να τον σκοτώσω.

<<Δεν μπορώ.>> Λέω ψιθυριστά. Ούτε ένα μυρμήγκι δεν μπορεί να με ακούσει τόσο χαμηλόφωνα που το είπα.

<<Τώρα.>> Λέει ο πατέρας μου σταθερά και μου δίνει ένα όπλο. Γιατί δίνει ένα όπλο σε ένα μικρό παιδί; Τι να το κάνω.

<<Μπαμπά... Δ-δεν μπορώ.>> Λέω και αυτός με πλησιάζει. Παίρνει το όπλο από τα χέρια μου και πυροβολεί τον άνθρωπο χωρίς δισταγμό. Εγώ είμαι σε σοκ. Βάζω τα κλάματα και πάω κοντά στον άνθρωπο. Το αίμα του βάφει το λευκό πάτωμα και ταυτόχρονα σημαδεύει και την καρδιά μου μια για πάντα.

<<Άχρηστη. Ηλίθια. Δεν αξίζεις τίποτα. Είσαι ένα τίποτα.>> Λέει ο πατέρας μου και εγώ δεν μιλάω. Τι να πει ένα μικρό κοριτσάκι; Θα επηρεάσει τίποτα; Θα το ακούσει κανένας;
Το μάγουλο μου πονάει. Καποιος μόλις με χαστούκισε.
Ανοίγω τα μάτια μου αμέσως.

<<Σαν χαζή κάνεις.>> Λέει ο Μπλέικ.

Πάλι έβλεπα εφιάλτη; Βασικά δεν είναι εφιάλτης είναι ανάμνηση. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει. Το θυμάμαι ξεκάθαρα.

<<Που είμαι;>> Ρωτάω αγνοώντας τον.

<<Να μαντέψω γιατί είσαι εδώ και γιατί εσένα και μπλα μπλα μπλα.. Κρίστειν θα πάρω ότι μου αξίζει.>> Λέει και εγώ γελάω.

<<Θάνατο δηλαδή.>> Λέω θαρραλέα. Με χαστουκίζει ξανά.

<<Καλώς ήρθες στην τελική δοκιμασία. Στον προσχεδιασμένο θάνατο σου.>> Λέει και φεύγει από το δωμάτιο. Είμαι δεμένη σε μια καρέκλα. Η εκατοστή φορά που μου συμβαίνει αυτό. Όλα βγάζουν νόημα. Γιατί με έφεραν εδώ, γιατί μου έδιναν τα χάπια. Όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν είναι τυχαίες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ήρθε να με κυνηγήσει το παρελθόν μου.