Σύντομα επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Αφήνω τον Ντέιβιντ να εξαφανιστεί από τις σκέψεις μου. Πρέπει να σώσω την ανθρωπότητα. Ο Μπλέικ είναι απέναντι μου. Πως ήρθε; Κοιμόμουν;
<<Τι μου έκανες;>> Ρωτάω εκνευρισμένη και ανυσηχημένη ταυτόχρονα. Με μετάλλαξε;
<<Ακόμη τίποτα.>> Λέει και τον κοιτάζω με μίσος.
<<Βλάκα.>> Φωνάζω και βλέπω την ειρωνική του έκφραση.
<<Ξέρεις έπρεπε να έχω σπάσει στο ξύλο το αγόρι σου.>> Λέει και με πλησιάζει.
<<Και εγώ έπρεπε να έχω σπάσει στο ξύλο εσένα αλλά έλα που δεν μπορούμε να έχουμε ο,τι θέλουμε.>> Λέω και με κοιτάζει.
<<Εσένα και στον τάφο σου θα έχει πάνω ειρωνικό σχόλιο.>> Λέει και πιέζει μια από τις βελόνες πιο μέσα στο χέρι μου.
<<Τουλάχιστον ο πρώτος τάφος θα είναι ο δικός σου και όχι ο δικός μου.>> Λέω και χαμογελάω. Χτυπάει το κινητό του Μπλέικ. Το σηκώνει και βγαίνει έξω. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Η μόνη μου ευκαιρία να ξεφύγω. Τραβάω τα σχοινιά στα χέρια μου και τα λύνω. Τρέχω αμέσως στο παράθυρο. Είναι ριψοκίνδυνη η πόρτα. Κοιτάζω κάτω και βλέπω πως είναι αρκετά ψηλά. Δεν θα σκοτωθώ αν πέσω αλλά σίγουρα θα τραυματιστώ. Από την άλλη από την πόρτα δεν πρόκειται να προλάβω καθώς ο Μπλέικ είναι πολύ γρήγορος. Παίρνω μερικές ανάσες. Φοβάμαι αλλά είναι η μόνη λύση. Πηδάω από το παράθυρο. Πέφτω κάτω και τραυματίζω άσχημα το πόδι μου. Πονάει πάρα πολύ. Ο Μπλέικ ουρλιάζει όταν με βλέπει κάτω.
<<Ηλίθια!>>
Πρέπει να τρέξω. Λίγα μέτρα πιο μακριά μου υπάρχει ένα μαύρο αμάξι. Κάνω να σηκωθώ αλλά κουτσαίνει το πόδι μου. Φωνάζω από τον πόνο. Θα με φτάσει. Είναι μόνο τρεις όροφοι και με την ταχύτητα του θα του πάρει το πολύ 1 λεπτό να με βουτήξει και να με βάλει πάλι μέσα στο δωμάτιο βασανιστηρίων. Σέρνομαι και με δυσκολία φτάνω κοντά στο μαύρο αμάξι. Προσπαθώ να το ανοίξω αλλά είναι κλειδωμένο. Μα τόσο άτυχη είμαι πια; Ο δρόμος της διαφυγής είναι δίπλα μου αλλά είναι γεμάτος εμπόδια. Ο Μπλέικ τρέχει προς το μέρος μου. Εγώ συνεχίζω να τραβάω την πόρτα του αμαξιού. Με αρπάζει από τα μαλλιά και αρχίζει να με σέρνει προς το εργαστήρι. Τον κλοτσάω με δύναμη όπου μπορώ. Είμαι ξέπνοη. Του ρίχνω μια μπουνιά και ξεφεύγω. Σέρνομαι όσο πιο μακριά του μπορώ. Οι βελόνες στο χέρι μου με σκοτώνουν. Δεν έχω χρόνο να τις βγάλω. Χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν υπάρχει κανένας. Είμαι τραυματισμένη και στην μέση του πουθενά.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Κρίστειν
Ficção Científica> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
