Φτάσαμε επιτέλους στις σκηνές. Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου. Είναι γεμάτος χώματα και παλιές σκηνές, κάποιες είναι σκισμένες και ο χώρος φαίνεται παρατημένος. Κοιτάζω και βλέπω και άλλους ανθρώπους γύρω στις σκηνές. Είναι κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι. Αντικρίζω τον Ντέιβιντ.
<< Ξέρω ότι είναι σε άσχημη κατάσταση το μέρος αλλά έγινε καταστροφή παντού.. Είμαστε οι μόνοι που γλίτωσαν και μόνο αυτό το μέρος απέμεινε>> λέει σκεπτικός
Τα μάτια μου είναι έτοιμα να βουρκόσουν αλλά η καρδιά μου δεν αντιδρά. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Η σκηνές και όλο το μέρος με ανατριχιάζει. Είναι σαν μια συγκέντρωση ξεχασμένων ανθρώπων που έχουν χάσει τις ελπίδες τους.
<< Αφού διαβάζεις το μυαλό μου .. ξέρεις ποιοί ήταν μαζί μου στο δωμάτιο 209 και τι έπαθε ο Άλεξ;>> Ρωτάω γεμάτη απορία
<< Ναι.. μπορώ να διαβάσω κάθε σκέψη σου άμα θέλω και μαζί σου ήταν η Μπέλλα και ο Άλεξ..>>λέει και φόβος ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου..
<< Πώς ξέρεις τι έπαθε ο Άλεξ όταν εγώ η ίδια δεν το είδα;>>
<< Θυμάσαι την κοπέλα που πήγες να πνίξεις που ήρθε να σε βοηθήσει;>> Ρωτάει και γελά
Αα ναι.. αυτή την όμορφη που με βρήκε όταν πρωτο έφτασα εδώ.. σκέφτομαι
<<Ναι αυτή.. λοιπόν έχει την ιδιότητα να βλέπει οράματα>> λέει φυσικά
Οχχ.. Όλοι έτσι είναι;
<< Οι περισσότεροι έχουμε διάφορες υπερδυνάμεις>> λέει και παρατηρώ τα καφέ πράσινα μάτια του
<< Τι πως γίνεται αυτό;>> Ρωτάω μπερδεμένη
<< Απο πειράματα ή απο τον ιό>> λέει μονότονα
<<Δεν καταλαβαίνω>>
<< Δεν έχω χρόνο τώρα θα στα εξηγήσω άλλη φορά.. Πάμε στους άλλους. Έχουμε πολλά να πούμε>> λέει σαν να μην μιλάγαμε ποτέ, λες και δεν μου είπε τίποτα απο όλα αυτά
Πλάκα μου κάνει; Θέλω να μάθω όχι να πάω να κοινωνικοποιηθω..
<< Είναι ανάγκη να κοινωνικοποιηθείς διότι απο εδώ και πέρα θα δουλέυεις μαζι μας..>>
ESTÁS LEYENDO
Κρίστειν
Ciencia Ficción> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
