Κρίστειν

Κεφάλαιο 32

Κοιτάζω γύρω γύρω στο δωμάτιο. Το βλέμμα μου είναι μελαγχολικό. Το δωμάτιο με κάνει να θέλω να κλάψω. Όλα είναι τόσο σκοτεινά και οι άσχημες αναμνήσεις με περικυκλώνουν.

<<Ήταν τόσο δύσκολο;>> Ρωτάει ο Μπλέικ και εγώ τον κοιτάζω. Δεν απαντάω τίποτα.

<<Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων για όλα αυτά.>> Μου λέει και η φωνή του ακούγεται σε όλο το δωμάτιο.

<<Σε μισώ.>> Λέω και αυτός με κοιτάζει με μισό μάτι.

<<Βγάλε τα ρούχα σου.>> Λέει και τον κοιτάζω.

<<Αποκλείεται>> λέω και αυτός χαμογελάει άχνα.

<<Βγάλε τα ρούχα σου>> Επαναλαμβάνει ξανά και σημαδεύει το όπλο του προς το μέρος μου.

<<Αποκλείεται.>> Ξαναλέω θαρραλέα.

<<Πολύ καλά λοιπόν.>> Λέει με υπερβολικά ήρεμη φωνή. Παίρνει το κινητό του και καλεί κάποιον.

<<Σκότωσε τους και τους δύο.>> Λέει και εγώ ουρλιάζω.

<<ΌΧΙ ΌΧΙ.>> Λέω και βγάζω την μπλούζα μου ύστερα το παντελόνι μου.

Ο Μπλέικ κλείνει το κινητό του και μου πετάει ένα λευκό φόρεμα νοσοκομείου. Το φοράω και νιώθω το ύφασμα ξένο πάνω μου. Σίγουρα αισθάνομαι όπως αισθανόμουν την πρώτη φορά που ήμουν σε αυτό το εργαστήρι και φόραγα ένα τέτοιο φόρεμα. Άβολα και στενάχωρα.

<<Δεν έχεις μάθει να συνεργάζεσαι.>> Λέει και με ρίχνει κάτω. Εγώ τον κλοτσάω και τρέχω προς την πόρτα την κλοτσάω και την χτυπάω. Ρίχνω όλο το βάρος μου πάνω της. Μα γιατί δεν ανοίγει;

<<Ο μόνος που μπορεί να την ανοίξει είμαι εγώ. Μην προσπαθείς δεν ανοίγει έτσι. Την έχω ασφαλίσει γιατί γνωρίζω πόσο βίαιος άνθρωπος είσαι.>> Λέει και με χτυπάει με όλη του την δύναμη. Το χτύπημα με ξαφνιάζει. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Με χτυπάει ακόμα πιο πολύ. Δεν υπάρχει διαφυγή. Ο Μπλέικ με σέρνει και με βάζει πάνω σε μια ξύλινη καρέκλα. Με δένει και μου βάζει βελόνες στο δέρμα μου και καλώδια στο κεφάλι μου. Τι μου κάνει; Θα με μετατρέψει σε μεταλλαγμένο; Κλείνω τα μάτια μου σιγά σιγά. Υποδεχομαι το σκοτάδι. Όλα είναι τόσο ειρηνικά. Ονειρεύομαι; Είμαι στον παράδεισο; Το μυαλό μου με ταξιδεύει σε μία λίμνη. Μια απέραντη γαλάζια λίμνη. Κολυμπάω και ακούω τα πουλιά να τραγουδούν. Ο Ντέιβιντ με κρατάει στην αγκαλιά του.

<<Πριγκίπισσα ακόμη εδώ είσαι;>> Ρωτάει και τον αντικρίζω. Ακόμη είναι πανέμορφος

<<Τι εννοείς; Που να είμαι;>> Ρωτάω με ύφος. Ακούω το γέλιο του.

<<Δεν έχεις αλλάξει.>> Λέω σιωπηλά. Αυτός μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

<<Ούτε εσύ.>> Λέει και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον.

<<Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουνα;>> Ρωτάω πληγωμένη. Με άφησε.

<<Με παράτησες. Με άφησες να πεθάνω.>> Λέω εκνευρισμένη. Δύο δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου. Τα σκουπίζει.

<<Δεν υπάρχω πριγκίπισσα.>> Λέει και τον κοιτάζω.

<<Τι;>> Ρωτάω σοκαρισμένη.

<<Είμαι η φαντασία σου.>> Λέει και εγώ νιώθω ένα κενό στο στήθος μου.

<<Πριγκίπισσα ξύπνα. Σώσε τον κόσμο. Κινδυνεύουν οι φίλοι σου.>> Λέει και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου.

<<Μην φεύγεις βλάκα.>> Του λέω και νιώθω την παρουσία του να χάνεται σιγά σιγά.

<<Αντίο πριγκίπισσα.>> Λέει και ανοίγω τα μάτια μου.

Σας λείπει ο Ντέιβιντ??:(