Κρίστειν

Κεφάλαιο 10

Στο μυαλό μου τρέχουν τόσες ερωτήσεις. Πού είναι τα κορίτσια; Ποιός πραγματικά είναι ο Κάρτερ; Τι θέλουν από εμένα; Που κολλάει ο Μπλέικ με αυτούς; Παίρνω μια ανάσα και κλείνω τα μάτια μου. Ο ύπνος με παίρνει σε χρόνο μηδέν.

<<Ξύπνα ψοφίμι>> ακούγεται μια ενοχλητική φωνή. Δεν ανοίγω τα μάτια μου.

<<Κρίστειν ξέρω ότι είσαι ξύπνια.>> Λέει ο Στίβεν. Κάνω πως δεν τον άκουσα. Αυτός έρχεται προς το μέρος μου. Νιώθω παγωμένο νερό να στάζει πάνω μου. Μου έριξε νερό. Απίστευτο. Γιατί το έκανε αυτό;

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου. Αυτός με κοιτάζει και γελάει. Έχει ξεκαρδιστεί.

<<Έπρεπε να δεις την φάτσα σου.>> Λέει γελώντας. Μα τον Θεό θα τον πνίξω.

<<Πολύ αστείο>> σχολιάζω και αυτός με λύνει. Τον κλοτσάω και αρχίζω να τρέχω. Πηγαίνω στην ξύλινη πόρτα και την τραβάω με δύναμη. Είναι κλειδωμένη.

<<Έλεος!>> Φωνάζω με απελπισία. Ο Στίβεν με κοιτάζει. Είναι πεσμένος στο πάτωμα. Νιώθω την καρδιά μου να σφυροκοπάει. Τι θα κάνω; Η πόρτα ανοίγει απότομα. Πέφτω κάτω και μπαίνει μέσα ο Κάρτερ. Με κοιτάζει και γελάει.

<<Ναι γέλα>> σχολιάζω με ύφος και σηκώνομαι όρθια.

<<Αυτό κάνω>> λέει και με αρπάζει βίαια μου δένει τα χέρια πίσω από την πλάτη με σπάγκο.

<<Ηρέμησε λίγο. Είπα πως θα έρθω μαζί σου.>> Σχολιάζω ενοχλημένη.

<<Προχώρα>> λέει και η φωνή του ακούγεται σαν διαταγή. Προχωράω σιωπηλή.

<< Που πάμε;>> Ρωτάω με απορία.

<< Έχεις μνήμη χρυσόψαρου.>> Σχολιάζει ο Στίβεν.

<<Σε πάω στον Μπλέικ.>> Λέει ο Κάρτερ και εγώ τον κοιτάζω. Με κοιτάζει και αυτός. Έχουμε λίγη ώρα που έχουμε απομακρυνθεί από το σπίτι του.

<<Μάλιστα>> λέω με μια σιγανή φωνή. Τον κλοτσάω με όλη μου την δύναμη και τρέχω. Ακούω έναν θόρυβο από πίσω μου. Κοιτάζω και αρχίζω να ουρλιάζω. Πως γίνεται αυτό; Δακρύζω. Η ανδρεναλίνη έχει αγκαλιάσει το σώμα μου. Οι τρίχες έχουν σηκωθεί. Χορεύουν μαζί με τον φόβο μου. Αναπνέω γρήγορα και νιώθω πως με πνίγουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.