Η Μπέλλα με κοίταζε και πάλι επίμονα. Εγώ είχα προσηλωθεί στον φρουρό που είχα ρίξει κάτω. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν νεκρός γιατί αργούσε πάρα πολύ να σηκωθεί. Τελικά όμως σηκώθηκε και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ανησυχούσα μήπως μας καρφώσει στους άλλους και είμαστε χαμένοι.
<< Τι σκέφτεσαι;>> Ρωτάει η Μπέλλα με ενδιαφέρον
<< Για τον φρουρό..>> απαντάω μονότονα
<<Θα σας καλύψω εγώ>> λέει με καλοσύνη. Με έκανε να αναθεωρήσω την επιλογή μου για ένα λεπτό.
<< Μπέλλα θα έρθω πίσω για εσένα..>> λέω με θάρρος.. άμα δηλαδή έβγαινα η ίδια ζωντανή απο αυτό το μέρος.
<< Κρίστειν θα τα καταφέρω πηγαίνετε!>> Λέει και χαμογελάει με το ίδιο ειρωνικό ύφος που ξέρω
<<Λοιπόν ήρωα πάμε;>> Λέει ο Άλεξ
<< Τι;>> Λέω μπερδεμένη
<< Το λέω γιατί φέρεσαι σαν ήρωας όλη την ώρα.. ξέρεις δεν μπορείς να σώσεις όλο τον κόσμο>> λέει και χαμογελάει με αυτό το ψεύτικο χαμόγελο
<< Μπορώ μια χαρά και θα φροντίσω να είσαι μπροστά όταν το κάνω!>> Τον ακούω να γελάει
Ξεκλειδώνει την πόρτα βιαστικά και αρχίζουμε να τρέχουμε. Δεν είχαμε σχέδιο... Πολλοί θα λένε: << μα καλά βλαμμένοι είναι; Τι κάναν τόση ώρα;>> Κάποιες φορές μέχρι και το σχέδιο είναι χαζή ιδέα. Όταν φοβάσαι και να έχεις το καλύτερο σχέδιο δεν το εκτελείς διότι το συναίσθημα αυτό σε κυριεύει. Τρέχαμε κάτι λεπτά μέχρι που είδαμε την έξοδο δίπλα απο κάτι άλλες αίθουσες.
<< Είμαστε ελεύθεροι!>> Λέω στον Άλεξ με χαρά
<< Δεν θα το έλεγα>> λέει και μου κάνει νόημα να κοιτάξω πίσω μου
<< Χριστέ μου..>> Γιατί; Γιατί;
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Κρίστειν
Научная фантастика> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
