Κρίστειν

Κεφάλαιο 20

Τώρα είχα χρόνο να σκεφτώ όλα όσα είχαν γίνει. Το ξέρω ακούγεται ειρωνικό αλλά πρέπει να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου. Τότε μου ήρθαν οι πληροφορίες που μου είχε πει ο αδελφός μου:<< Αλεξ, δωμάτιο 209.. Ρόζα>> οχ! Χριστέ μου. Πρέπει να καταφέρω να πάω στο δωμάτιο 209. Πώς; Θα το μάθω σύντομα, θέλω να πιστεύω.. Μου ήρθε μια ιδέα είπα και χαμογέλασα ελαφρά.

<< ΤΖΈΙΚ;>> Φώναξα και περίμενα να έρθει. Έπρεπε να το παίξω ναρκωμένη.

Τον άκουσα να κατευθύνεται προς το δωμάτιο στο οποίο ήμουν. Μπήκε μέσα και με κοίταξε με απορία.

<<Τιιι κάνειιις;>> Ρώτησα σαν να μην ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου

<< Ξεκουράσου.. είσαι ακόμα υπό την επιρροή φαρμάκων>> είπε χαλαρά

<< 209! >> Απάντησα ώστε να φέρω την συζήτηση εκεί που ήθελα.

<< Τι; >> Ρώτησε αυτός γεμάτος απορία

<<Ο αγαπημένος μου αριθμός>> είπα απαλά

<< Όχι και απο τα πιο αγαπημένα δωμάτια>>

<< Γιατί;>>

<< Είναι φυλακή Κρίστειν>> είπε βαρεμένα

<< Αα, πως πάω εκεί;>> Ρώτησα ξεχνόντας πως υποδιωμαι την ναρκωμένη.

Απο τις μεγαλύτερες βλακείες που έχω κάνει άμα με ρωτήσετε.

Ο Τζέικ με κοίταξε με περιέργεια και με πλησίασε. Εγώ πήγα κάποια βήματα πίσω μέχρι που βρισκόμουν κολλημένη στον τοίχο. Τον κλότσησα ώστε να ξεφύγω από την θέση στην οποία με είχε βάλει.

<< Όχι και τόσο ναρκωμένη τελικά.. εε ξανθούλα;>>

<< Έχω ενα σκυλάκι>> είπα προσπαθόντας να μπω στον ρόλο μου άλλη μια φορά

Ο Τζέικ έσκασε στα γέλια. Είχε κοκκινίσει.

<< Δεν φέρονται έτσι αυτοί που έχουν πάρει φάρμακα και ποιος σου είπε για αυτό το δωμάτιο;>>

<< Το ποιό;>> Ρώτησα λες και δεν ήξερα.

Ο Τζέικ με κάρφωσε στον τοίχο και έβαλε τα άγρια χέρια του γύρω απο τον λαιμό μου. Θα με σκοτώσει; Ήδη ένιωθα να χάνω την ανάσα μου. Γιατί το έκανε αυτό;