Κρίστειν

Κεφάλαιο 11

Ο Στίβεν είναι γεμάτος αίματα. Δεν είναι νεκρός. Έχει μεταλλαχτεί σε παραμορφωμένο τέρας. Αυτό είναι αδύνατον. Πως γίνεται να κόλλησε τον ιό αφού δεν υπάρχει κανένας που τον είχε για να του τον μεταδώσει. Με κυνηγάει για να με φάει. Εγώ τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αν με πιάσει θα είμαι νεκρή. Τότε είναι που μου έρχεται στο μυαλό: "Που είναι τα κορίτσια;" Πρέπει να τις βρω. Κάπου μέσα στο σπίτι θα είναι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσω πίσω και να ρισκάρω την ζωή μου καθώς έχω κουραστεί πολύ και θα είναι πιο εύκολο για τον Στίβεν να με πιάσει. Απέχουμε ελάχιστα μεταξύ μας. Γυρνάω πίσω στο σπίτι του Κάρτερ και επιταχύνω όσο πιο πολύ μπορώ. Είμαι έξω από την πόρτα και προσπαθώ να την ανοίξω. Φωνάζω συνεχόμενα:<<Κάρτερ άνοιξε!>>
Παρόλα αυτά δεν μου ανοίγει την πόρτα. Ο Στίβεν είναι από πίσω μου. Τραβάει την μπλούζα μου. Εγώ έχω κατα τρομάξει. Θέλει να με δαγκώσει.

<<Στίβεν εγώ είμαι. Η Κρίστειν.>> Λέω ελπίζοντας πως θα ηρεμήσει.

Με κοιτάζει και μου επιτίθεται. Με δαγκώνει. Τον κλοτσάω αλλά είμαι εξαντλημένη από το κυνήγι. Τον χτυπάω όπως μπορώ αλλά με έχει πιάσει καλά. Μου σκίζει την μπλούζα και με δαγκώνει στην κοιλιά. Νιώθω τα δόντια του να εισβάλουν στην σάρκα μου. Βλέπω το αίμα μου να πέφτει κάτω."Ηρέμησε Κρίστειν. Σου έχει ξανασυμβεί αυτό. Ηρέμησε."Ναι ρε κάθε μέρα σου συμβαίνει"σχολιάζω μόνη μου. Πρέπει να σκεφτώ γρήγορα. Τον χτυπάω ξανά. Αυτός δεν νιώθει τίποτα. Κλείνω τα μάτια μου. Ο πανικός έχει θολώσει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σφυροκοπάει σαν τρελή. Φοβάμαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά και χάνω πολύ αίμα. Βλέπω μια παρουσία μπροστά μου. Νιώθω δύο χέρια να με σηκώνουν από κάτω. Τι γίνεται; Που είναι ο Στίβεν; Κλείνω τα μάτια μου. Αφήνω το σκοτάδι να με πάρει μαζί του. Είμαι στον παράδεισο;