Κρίστειν

Κεφάλαιο 5

Τώρα άρχισα να καταλαβαίνω πόσα επεισόδια είχα χάσει απο την ζωή μου.. δεν ήξερα καν πόσες μέρες είχαν περάσει ή χρόνια. Ότι μου έδωσαν με έκανε να ξεχνάω.. ροζ χάπια.. αυτά με έκαναν έτσι. Αρχίζω να ζαλίζομαι πάλι.<<οχ! θεέ μου>> φωνάζω. Ακούω την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει με δύναμη. Και τρέχω, είμαι έτοιμη να βγώ έξω. Αυτό και κάνω. Βγαίνω έξω. Μέχρι που πέφτω πάνω σε κάποιον. <<Ε-σ>> προσπάθησα να πω κάτι αλλά δεν τα κατάφερα. Είχα παγώσει . Κοιτάω και βλέπω τον άνθρωπο στον οποίο έπεσα πάνω.. Ήταν το αγόρι με τα πράσινα μάτια. Με κοιτάζει και χαμόγελα πλατιά
<<Είσαι καινούργια εδώ;>>ρωτάει έτοιμος να σκάσει στα γέλια

Ήμουν κολλημένη στο σώμα του τόση ώρα έτσι κάνω δύο βήματα προς τα πίσω.<<Ναι! Είμαι καινούργια.. είμαι γιατρός στην αίθουσα 8>> απαντάω με αυτοπεποίθηση και τον κοιτάζω κατάματα

Έρχεται κοντά μου.. πολύ κοντά μου, σκύβει και μου ψυθηρίζει << ξέρεις πως δεν υπάρχει αίθουσα 8.. ξανθούλα >>

Οχχχ!! Με κατάλαβε λέω στον εαυτό μου..<<με λένε Τζένη.. όχι ξανθούλα θα έπρεπε να σέβεστε τους συνεργάτες σας!>> Λέω με αυτοπεποίθηση

<<Άκουσε Κρίστειν αυτά δεν πετυχαίνουν σε εμένα!>> Λέει αυτός σοβαρός

Και εγώ κάνω αυτό που κάθε άνθρωπος θα έκανε: τον κλοτσάω με δύναμη στο καλάμι και το βάζω στα πόδια!