Κρίστειν

Κεφάλαιο 3

<<πρώτη φορά συμφωνείς μαζί μου. Πως και έτσι;>> Ρωτάω γεμάτη περιέργεια.

<<Δεν το κάνω για εσένα αλλά για τον Ντέιβιντ.>> Λέει και την και την κοιτάζω για λίγο. Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Είναι το ίδιο σπαστικιά και ενοχλητική αλλά νιώθω ευγνώμων που είναι δίπλα μου.

<<Τι κοιτάς;>> Ρωτάει ενοχλημένη. Ξεφυσάω.

<<Πάμε να φύγουμε>> λέω και αυτή με ακολουθεί.

<<Ξέρω ένα μέρος για να μείνουμε τώρα την νύχτα.>> Λέει και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

<<Πάμε λοιπόν>> λέω αποφασιστικά και ακολουθώ την Τζέσικα. Γριλίσματα και ουρλιαχτά ακούγονται απο παντού. Ο κόσμος έχει καταστραφεί για τα καλά. Προχωράμε για κάμποσα λεπτά μέχρι που φτάνουμε σε ένα εγκαταλελειμμένο παλιό ξύλινο σπίτι.

<<Μην μου πεις πως φτάσαμε>> λέω και η Τζέσικα αμέσως απαντάει:

<<Φτάσαμε>>

Δεν ξέρω καν πως να περιγράψω αυτό που βλέπω. Είναι σαν μια ξύλινη παράγκα γεμάτη με αγριόχορτα γύρω γύρω και γενικά φαίνεται παρατημένη. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων που έχω κάπου να μείνω απλά με σόκαρε λίγο όλη η εικόνα. Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.

<<Πρέπει να κινηθούμε απόψε δεν έχουμε χρόνο για τέτοια..>> λέω και αυτή ξεφυσάει.

<<Κρίστειν έχεις χάσει τα λογικά σου. Δεν μπορείς βραδιάτικα να βρεις τον Μπλέικ και απλά να τον σκοτώσεις. Είναι παντοδύναμος και έχει στρατό. Εσύ δεν έχεις τίποτα. Άσε που είναι και μακριά με τα πόδια δεν θα φτάσεις. Θες αμάξι. Είσαι τέρμα απροετοίμαστη στα πάντα. Τα οράματα μου είναι άσχημα σχετικά με όλο αυτό που πας να κάνεις>>λέει και νιώθω περίεργα μέσα μου. Από πότε ενδιαφέρεται;

<<Έχω σχέδιο ή θα με ακολουθήσεις ή θα είσαι εμπόδιο. Εσύ διαλέγεις. Λέω και πριν προλάβει να απαντήσει ακούμε την πόρτα να χτυπά.

<<Το είδα στο όραμα μου αυτό δεν είναι καλό>> λέει. Λες και χρειαζόταν και όραμα για αυτή την πρόβλεψη.

<<Κάνε ησυχία>> λέω με νεύρα.

<<Και μην κινήσε>> προσθέτω.