Τα κορίτσια είναι κάτω στο χώμα. Έχουν λιποθυμήσει. Πως έγινε αυτό; Νιώθω μια παρουσία δίπλα μου. Κάποιος με πιάνει από την μέση και εγώ ουρλιάζω από το φόβο μου.
<<Τι κάνατε εδώ;>> Ρωτάει και με κοιτάζει. Είναι λες και απευθύνεται σε όλες μας.
<<Ποιός είσαι;>> Ρωτάω θαρραλέα. Γελάει. Το γέλιο του είναι κοφτό.
<<Είπα τι κάνετε εδώ>> Ρωτάει ξανά με πιο σοβαρό ύφος. Εγώ απελευθερώνομαι από το πιάσιμο του.
<<Και εγώ ρώτησα ποιος είσαι>> λέω με το ίδιο ύφος. Τον κοιτάζω κατάματα.
<<Ωραία είμαι ο Στίβεν. Εσύ τι κάνεις εδώ;>> Λέει και φαίνεται άνετος.
<<Τίποτα περπάταγα με τις φίλες μου μέχρι που ήρθε ένας τρελός και τις τρόμαξε.>> Λέω και αυτός εξετάζει το πρόσωπο μου.
<< Μην λες ψέματα σας είδα που θέλατε να κλέψετε το αμάξι μου.>> Λέει και αναστενάζω.
<<Εντάξει θέλω το αμάξι σου. Μπορώ να το δανειστώ;>> Λέω και ακούγομαι σαν μικρό παιδί που ζητάει καραμέλες.
<<Είναι του ξάδερφου μου. Θα τον ρωτήσω και θα σου πω.>> Λέει και περιμένω να φύγει. Πολύ γρήγορα συμφώνησε. Αυτό είναι περίεργο.
<<ΚΆΡΤΕΡ>> Φωνάζει ο Στίβεν. Ποιός είναι ο Κάρτερ; Ο ξάδερφος του;
Βλέπω κάποιον να ανοίγει την πόρτα του σπιτιού. Είναι ένα ψηλό αγόρι. Κοιταζόμαστε.
<<Εσύ πρέπει να είσαι η κοπέλα που πήγε να κλέψει το αμάξι μου. Είμαι ο ξάδερφος του Στίβεν>> λέει και χαμογελάει.
<<Κρίστειν>> λέω μονότονα. Κάτι δεν πάει καλά.
<<Ωραίο όνομα. Τώρα Κρίστειν μείνε ακίνητη εκτός αν θες να περάσει μια σφαίρα μέσα στο πανέμορφο πρόσωπο σου.>> Λέει και γουρλώνω τα μάτια μου από έκπληξη και φόβο ταυτόχρονα. Έπρεπε να φέρω το όπλο μου μαζί μου. Έπρεπε να φανταστώ πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Αναπνέω τον κρύο αέρα. Αισθάνομαι όπως αισθανόμουν την πρώτη φορά που με αιχμαλώτισαν στο εργαστήρι. Λυπημένη και φοβισμένη.
YOU ARE READING
Κρίστειν
Science Fiction> Λέει ο Άλεξ > > Φωνάζει ο Άλεξ Τρέχω.. τρέχω σαν τρελή... Μπείτε στον κόσμο της Κρίστειν.. έναν τρελό κόσμο.. την μια μέρα είναι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο και θυμάται λίγα πράγματα. Όλο ξεχνάει.. δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στο δωμάτιο αυτό ή γι...
