Κρίστειν

Κεφάλαιο 34

<<Αυτό ήταν>> λέει ο Μπλέικ και τρέχει κατά πάνω μου. Εγώ τρέμω ολόκληρη. Με πιέζει κάτω. Φτύνω αίματα από το στόμα μου. Ίσα ίσα που μπορώ να ανασάνω. Τι έχω κάνει; Έχουν πεθάνει όλοι; Την φορά αυτή θέλω να έρθει το τέλος μου. Να κλείσω τα μάτια μου και να ησυχάσω από όλα. Να βρίσκομαι στην αγκαλιά του Ντέιβιντ. Δεν μπορώ όμως. Πολλοί θα ρωτάτε μα γιατί; Αφού είναι τόσο εύκολο. Δεν θα σας απαντήσω ακόμη.

<<Μ-μπλεικ...>> Λέω και η όραση μου αλλοιώνεται. Αυτή την φορά ίσως είμαι πραγματικά κοντά στον θάνατο.

<<Πες αντίο.>> Λέει και γραπώνομαι από τα μανίκια της ζακέτας που φοράει. Είναι το τέλος μου. Ας το κάνω να αξίζει. Να κλείσω τα μάτια μου και να μην ξαναδώ τίποτα από όλα αυτά.

<<Ο-όχι>> λέω και δακρύζω. Τα δάκρυα μου σύντομα γίνονται κλάματα που συνοδεύονται από αναφυλικτά. Ο Μπλέικ με κοιτάζει και μου ψιθυρίζει:

<<Αντίο>>

Νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται στο στήθος μου. Χτυπάει τόσο δυνατά. Ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα μπροστά στον θάνατο. Μέχρι και αυτός που θέλει να αυτοκτονήσει όταν τον κοιτάζει κατάματα φοβάται. Έχω τόσα πολλά να ζήσω ακόμα. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να χαρώ την ζωή. Να τρέξω σε λιβάδια. Να τραγουδήσω, να αγαπήσω. Να.. να κολυμπήσω. Να ζήσω. Θέλω την ζωή μου. Ο Μπλέικ με πετυχαίνει με μια σφαίρα. Η αναπνοή μου γίνεται πιο αργή και η καρδιά μου δεν σφυροκοπάει πλέον. Χτυπάω τον Μπλέικ με όλη μου την δύναμη και αρπάζω το όπλο του. Τον πετυχαίνω στην καρδιά. Βλέπω την ζωή να φεύγει από μέσα του. Το αίμα του κυλάει και πέφτει κάτω στο έδαφος. Ο πόλεμος τελείωσε. Τελείωσαν όλα τα βασανιστήρια, τα δάκρυα. Τα πάντα.  Δεν νίκησα όμως. Γιατί δεν υπάρχει ποτέ νικητής στον πόλεμο. Όλοι φεύγουν με μισή καρδιά. Κάποιοι για τον ουρανό και κάποιοι για τα κατεστραμμένα σπίτια τους. Εγώ φεύγω για το κατεστραμμένο σπίτι μου. Πως δεν πέθανα ή γιατί δεν μπορώ να πεθάνω; Δεν πέθανα διότι η σφαίρα με πέτυχε στο πόδι και δεν μπορώ να πεθάνω γιατί έχω πολλά να κάνω ακόμη. Γεννήθηκα για να προστατεύω και να σώζω αθώα πλάσματα. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω αυτό τον κόσμο. Παίρνω μερικές ανάσες. Δεν το πιστεύω πως τέλειωσε. Τόσο απότομα. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ήθελα εκδίκηση επιτέλους την πήρα.. μα το στήθος μου είναι κενό και το χαμόγελο μου ανύπαρκτο. Καταστράφηκαν όλα. Ακούω έναν θόρυβο από πίσω μου και πετάγομαι από τον φόβο μου.

<<Εγώ είμαι>> λέει ο Κάρτερ και έρχεται δίπλα μου. Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Αυτός με φιλάει. Έπειτα καθόμαστε αγκαλιασμένοι. Ο Κάρτερ έβαλε βόμβα στο εργαστήρι. Η Τζέσικα έφυγε μακρια και οι υπόλοιποι είναι νεκροί.Το βλέπουμε να καίγεται μαζί με τις άσχημες αναμνήσεις μας και τους εφιάλτες μας. Μια νέα ζωή μας περιμένει τώρα. Μια ειρηνική ζωή.

<<Είδες τι άσχημα πλάσματα είμαστε; Καταστρέφουμε ο,τι μας δίνεται. Ο άνθρωπος ποτέ δεν ήταν αθώος>> λέει ο Κάρτερ και του χαϊδεύω τα μαλλιά. Έχει δίκιο. Ο κόσμος δεν μας ανήκει. Εκτός από ανθρώπους πληγώθηκαν και ζώα. Τα πάντα καταστράφηκαν.

<<Μπορούμε να ξαναρχίσουμε;>> Ρωτάω σιωπηλά.

<<Σίγουρα μωρό μου.>> Λέει και αντικρίζω τις φλόγες. Οι φλόγες καίνε και όσους έχασα είναι σαν να τους λέω ένα τελευταίο αντίο. Αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι ένας άνθρωπος που τόλμησε. Ένας που πάλεψε για τα δικαιώματα του. Που στερήθηκε. Που έχασα τα πάντα και ακόμα στέκεται στα πόδια του.

ΤΈΛΟΣ ❤