Poślubić Księcia | Fedemila

Rozdział 78

-Ona musi wrócić do domu. Bardzo kochała ojca- usłyszałam głosy, gdy się obudziłam

Leżałam w moim łóżku, a obok siedziała Sara.

Głosy dobiegały zza drzwi.

-Nie możemy jej stracić, jest teraz cenna- usłyszałam króla

-Dajmy jej odpocząć- nalegał Federico

-Cztery dni. Na tyle mogę się zgodzić.

-A, co jeśli nie będzie chciała wrócić?

-Jeśli jest taka głupia to niech nie wraca- prychnął

-Chciałbym z nią jechać.

-Nie ma mowy! Nie przesadzaj!

-Ona może zostać moją żoną. Mam ją puścić samą?

-Tak. Jeśli ona zginie to jedno, a jeśli ty to zupełnie, coś innego.

-Jesteś okropny...

Po chwili drzwi do mojego pokoju się otwarły.

-Przepraszam, nie chciałem cię obudzić- Federico podszedł do mnie

-Czy to prawda? Naprawdę go nie ma?

-Tak, kochanie... On nie żyje. Przykro mi- wziął moją rękę- Miał zawał.

Wtuliłam się w Fede i zaczęłam płakać.

-Już spokojnie- gładził mnie po plecach- Będzie dobrze, obiecuję.

-Nawet się z nim nie pożegnałam- szlochałam- Jestem okropną córką.

-Posłuchaj mnie- ujął moją twarz w dłonie- Twój ojciec był z ciebie dumny. Cieszył się z tego jak daleko zaszłaś. Nie miałby ci za złe tego, że nie było cię, kiedy umierał. Teraz wyśpij się porządnie, a jutro polecisz do domu na cztery dni. Chciałem wynegocjować z ojcem więcej czasu, ale się nie udało.

-Rozumiem- skinęłam głową

-Będzie towarzyszyć ci kilku gwardzistów... Tak dla bezpieczeństwa.

-Dobrze.

-Uważaj na siebie, Ludmi.

-Będę.

Pocałował mnie w policzek i wyszedł.

Z samego rana wsiadłam w limuzynę i ruszyliśmy w drogę. Zdziwiłam się, kiedy mijaliśmy przydrożnych ludzi, którzy do mnie machali, a także reporterów. Czy cały kraj wiedział już o śmierci mojego ojca?

Kiedy znalazłam się pod domem trudno było zrobić mi jakikolwiek krok. Diego pomógł wysiąść mi z samochodu.

Kiedy weszłam do domu od razu poczułam, że coś jest nie tak. Było za pusto. Przywitała mnie cała rodzina. Cała poza tatą... To jego brakowało. Czułam się obco we własnym domu.